حَبابه و البیّه

حبابه دختر جعفر مشهور به والبیّه یا والبه یمن و کنیه اش ام النّدا است. اغلب عالمان در محدثان و مورخان بزرگ شیعه چون شیخ طوسی و کلینی و علامه مجلسی او را محدث و راوی حدیث از امام علی علیه السلام و سایر امامان تا امام رضا علیه السلام دانسته اند. نقل می کنند که حبابه در زمان امام زین العابدین علیه السلام 123 سال داشت و بسیار رنجور و ضعیف بود، و از برکت دعای آن حضرت سلامت از دست رفته خود را بازیافت. وی امام هشتم علیه السلام را نیز درک کرد و در زمان آن حضرت چشم از جهان فروبست. گویند حبابه چون از دنیا رفت امام رضا علیه السلام او را با پیراهن خود کفن کرد و به خاک سپرد! حبابه به هنگام مرگ 235 سال داشت. وی از زنان برجسته شیعه و از دوستداران اهل بیت علیهم السلام بوده است. حبابه از امام علی علیه السلام دلیل امامت را جویا شد. امام ریگی را در کف دست خود گذاشت و آن را با دست نرم کرد، سپس نگین انگشتری خود را که نام حضرت بر آن نقش بسته بود، روی شن ها روان گذاشت و آن را مهر کرد و فرمود: «ای حبابه! هر کسی ادعای امامت کند باید دارای چنین معجزه و کرامتی باشد».
حبابه خدمت یکایک ائمه مشرف شد و از آن دلیل امامت را خواست و آنان همچون پدر بزرگوارشان امام علی علیه السلام با مُهر خویش شن های روان را تزیین کردند.