رازیه
(-ز 1253 ق)
نام وی ناحیه نجفیه، متخلّص و مشهور به رازیّه، عالمه ادیبه شاعره از زنان سخنور نجف بوده است. نامبرده پس از فراگیری و مقدّمات علوم، به فنون ادب و شعر و عرفان متمایل گردید و از آن طریق به مقام عظیم علمی نایل شد و آوازه بلندی یافت.
وی در عصر ولایت میرزا سعید خان مؤتمن الملک در خراسان به زیارت امام رضا علیه السلام شتافت و در آستانه قدس رضوی قصیده ای زیبا و متین در مدح امام علیه السلام به فارسی سرود. او پس از بازگشت به نجف اشرف و تا هنگام وفات به نظم اشعار در مدح و رثاء ائمه اطهار علیهم السلام مشغول بود. او در سال 1253 ق در قید حیات بوده است.
