این روز ها بازار فیلم و سریال‌های شبکه نمایش خانگی حسابی داغ است. هر روز فیلمی می‌آید و موجی از علاقه‌مندان را با خود همراه می‌کند. از فیلم‌های سینمایی گرفته تا سریال‌های تلویزیونی و برنامه‌های اینترنتی و حتی فیلم‌های توقیفی از قیف آزاد شده ...
راسخون : این روز ها بازار فیلم و سریال‌های شبکه نمایش خانگی حسابی داغ است. هر روز فیلمی می‌آید و موجی از علاقه‌مندان را با خود همراه می‌کند. از فیلم‌های سینمایی گرفته تا سریال‌های تلویزیونی و برنامه‌های اینترنتی و حتی فیلم‌های توقیفی از قیف آزاد شده !
دسترسی به این حجم از فیلم و سریال کار ساده‌ای است. با پرداخت مبلغی و چند کلیک، کاربر می‌تواند به بانک تصویری بزرگی وارد شود.
بسیاری از مخاطبین این محصولات را بانوان و دختران خانه‌داری تشکیل می‌دهند که به گمان تفریحی سالم و فرهنگی به سراغ این دسته از محصولات می‌روند.
اما به راستی تا چقدر سالم؟
آیا سلامت یک فیلم را یک متخصص تایید می‌کند؟ اگر پاسخ آری است، پس چرا شاهد جرائمی در آنها هستیم که برخی‌شان کارکرد آموزشی نیز برای مخاطب دارند؟!
نوجوانی که معلمانش فلان سلبریتی‌ها در نقش‌های متعدد مثبت و منفی می‌باشند، چگونه می‌تواند به معیار ارزش‌گذاری ثابتی دست یابد؟
کدام متخصصِ متعهدی نمایش خیانت یک زن متاهل را تجویز کرده تا از آن قبح‌شکنی شود؟
چه کسی وسوسه‌ی یک شبه پولدار شدن را عاقلانه می‌داند؟
چگونه می‌شود که نمایش خانه و زندگی به اصطلاح لاکچری در جامعه‌ای که اکثراً با مشکلات جدی اقتصادی مواجه هستند، امری صحیح و انسانی قلمداد شود؟
بگذریم از فضای ملتهب سینما و داستان‌های بعضاً خانمان براندازش که گاه جسارت طعنه به باورهای دینی یک جامعه را نیز به خود می‌دهند. اما در اینجا مسئله چیز دیگری است؛ شبکه نمایش خانگی.
شبکه نمایش خانگی با توجه به سهولت دسترسی به آن و همچنین فراگیر بودنش آیا می‌تواند به مانند سینما رها و آزاد باشد؟
اگر سیستم نظارت و ارزیابی سینمای ایران کامل می‌بود ، جایی برای نگرانی وجود نداشت، اما حالا که این‌گونه نیست باید فکری به حال این بستر خانگی کرد.
طبقه بندی آثار یا همان rating گزینه‌ای است که در بسیاری از کشورهای پیشرفته در صنعت فیلمسازی به خوبی جا افتاده است. این یعنی اگر فیلمی مناسب کودک معصومی نیست، پس دلیلی ندارد لطافتش خدشه‌دار و روحیه‌اش تخریب شود. اگر سریالی در منافات با ارزش‌های یک جامعه یا طیفی از افراد آن است، پس باید محدود و یا حذف شود. اگر بخواهیم به مانند یک جراح متخصص با این مسئله روبه‌رو شویم، ناچار به استفاده از تیغ گزینش هستیم.
گزینش یعنی آن چه که به صلاح جامعه ، خانواده و یا اقشار است را انتخاب کرده و هرچه که برخلاف آن بود را حذف کنیم. این یعنی گزینش و صلاح دید باید توسط یک متخصصِ متعهد صورت بگیرد. حال اگر چنین اتفاقی نیفتاد، یعنی مانند شرایط این روزهایمان؛ پس خود خانواده‌ها باید دقت کافی را در این مسئله به کار بگیرند. مادر باید حواسش باشد که کودکان و نوجوانانش با چه کسانی بزرگ می‌شوند؛ باید مراقب فرهنگی که یک فیلم یا سریال به خانه می‌آورد باشند؛ همسران باید با حساسیت و دقت بیشتری به انتخاب محصولات تصویری روی بیاورند تا مبادا آن چه را که روزگاری فکرش را هم نمی‌کردند، این بار با اجازه‌ی خودشان به سر باورها و زندگی‌شان آوار شود.
به قلم : علی اکبری
راسخون : این روز ها بازار فیلم و سریال‌های شبکه نمایش خانگی حسابی داغ است. هر روز فیلمی می‌آید و موجی از علاقه‌مندان را با خود همراه می‌کند. از فیلم‌های سینمایی گرفته تا سریال‌های تلویزیونی و برنامه‌های اینترنتی و حتی فیلم‌های توقیفی از قیف آزاد شده !
دسترسی به این حجم از فیلم و سریال کار ساده‌ای است. با پرداخت مبلغی و چند کلیک، کاربر می‌تواند به بانک تصویری بزرگی وارد شود.
بسیاری از مخاطبین این محصولات را بانوان و دختران خانه‌داری تشکیل می‌دهند که به گمان تفریحی سالم و فرهنگی به سراغ این دسته از محصولات می‌روند.
اما به راستی تا چقدر سالم؟
آیا سلامت یک فیلم را یک متخصص تایید می‌کند؟ اگر پاسخ آری است، پس چرا شاهد جرائمی در آنها هستیم که برخی‌شان کارکرد آموزشی نیز برای مخاطب دارند؟!
نوجوانی که معلمانش فلان سلبریتی‌ها در نقش‌های متعدد مثبت و منفی می‌باشند، چگونه می‌تواند به معیار ارزش‌گذاری ثابتی دست یابد؟
کدام متخصصِ متعهدی نمایش خیانت یک زن متاهل را تجویز کرده تا از آن قبح‌شکنی شود؟
چه کسی وسوسه‌ی یک شبه پولدار شدن را عاقلانه می‌داند؟
چگونه می‌شود که نمایش خانه و زندگی به اصطلاح لاکچری در جامعه‌ای که اکثراً با مشکلات جدی اقتصادی مواجه هستند، امری صحیح و انسانی قلمداد شود؟
بگذریم از فضای ملتهب سینما و داستان‌های بعضاً خانمان براندازش که گاه جسارت طعنه به باورهای دینی یک جامعه را نیز به خود می‌دهند. اما در اینجا مسئله چیز دیگری است؛ شبکه نمایش خانگی.
شبکه نمایش خانگی با توجه به سهولت دسترسی به آن و همچنین فراگیر بودنش آیا می‌تواند به مانند سینما رها و آزاد باشد؟
اگر سیستم نظارت و ارزیابی سینمای ایران کامل می‌بود ، جایی برای نگرانی وجود نداشت، اما حالا که این‌گونه نیست باید فکری به حال این بستر خانگی کرد.
طبقه بندی آثار یا همان rating گزینه‌ای است که در بسیاری از کشورهای پیشرفته در صنعت فیلمسازی به خوبی جا افتاده است. این یعنی اگر فیلمی مناسب کودک معصومی نیست، پس دلیلی ندارد لطافتش خدشه‌دار و روحیه‌اش تخریب شود. اگر سریالی در منافات با ارزش‌های یک جامعه یا طیفی از افراد آن است، پس باید محدود و یا حذف شود. اگر بخواهیم به مانند یک جراح متخصص با این مسئله روبه‌رو شویم، ناچار به استفاده از تیغ گزینش هستیم.
گزینش یعنی آن چه که به صلاح جامعه ، خانواده و یا اقشار است را انتخاب کرده و هرچه که برخلاف آن بود را حذف کنیم. این یعنی گزینش و صلاح دید باید توسط یک متخصصِ متعهد صورت بگیرد. حال اگر چنین اتفاقی نیفتاد، یعنی مانند شرایط این روزهایمان؛ پس خود خانواده‌ها باید دقت کافی را در این مسئله به کار بگیرند. مادر باید حواسش باشد که کودکان و نوجوانانش با چه کسانی بزرگ می‌شوند؛ باید مراقب فرهنگی که یک فیلم یا سریال به خانه می‌آورد باشند؛ همسران باید با حساسیت و دقت بیشتری به انتخاب محصولات تصویری روی بیاورند تا مبادا آن چه را که روزگاری فکرش را هم نمی‌کردند، این بار با اجازه‌ی خودشان به سر باورها و زندگی‌شان آوار شود.
به قلم : علی اکبری
مطلب مرتبط :
مقدمه ای بر شبکه های خانگی
بهبود وضعیت شبکه های خانگی
سینمای ایران ، صعود گیشه و سکون مخاطب
