به گزارش راسخون به نقل از خبرگزاری فارس، نوای سوگواری کاظمین را فرا گرفته‌است، کبوتران فوج فوج بر فراز گنبد طلایی به حرکت در می‌آیند و ناله عزایی حزن‌انگیز به راه می‌اندازند.
آسمان نیز بغضی بزرگ دارد که تا اعماق وجودش ریشه دوانده است.
زمین و زمان رخت سیاهی به تن کرده است و این‌بار برای شهادت مظلومانه هفتمین امام شیعیان به سوگ نشسته‌است.
گنبد طلایی زیر آسمانِ بغض‌آلود گویی بیرق سیاهش را با شیونی جان‌سوز رها کرده است و وسعت این درد سرتاسر گیتی را فرا گرفته است.
انگار فراق این مظلومیت از قرن‌ها پیش این حزن را با خود یدک کشیده است و هر روز و هر زمان بر داغش افزوده می‌شود.
سالروز شهادت امام موسی کاظم(ع) است و اکنون خراسان نیز در این سوگ بزرگ به عزا نشسته است.
دیوارهای زندان ظلمانی، خوب با بزرگی امام آشنا بود و از خود شرم داشت، امام آن‌چنان اسارت را در بند خود کشیده بود که عشقش دوست و دشمن نمی‌شناخت.
همگان در برابر بزرگیش به وجد آمده بودند و اکنون پس از گذشت صدها سال، دل‌باختگان حرمش چه عاشقانه پروانه‌وار به گردش به حرکت در می‌آیند.
بیست و پنجم رجب، سالروز عروج هفتمین چراغ هدایت‌گریست، سالروز پرکشیدن مظلومانه‌ای که برای برافروز نگه‌داشتن این مسیر این‌چنین مورد کین دشمنان قرار گرفت و خاری در چشمان‌شان شد.
روز شهادت امام با نام رجب متبرک شد، همان ماهی که امام موسی کاظم(ع) از بزرگیش می‌گوید و از برکتش.
روزی که باید برای تسلیت راهی خراسان شد و شهادت پدر را به نورچشمش تسلیت گفت، روزی که متوسلان چه دخیل حرم خراسان شوند و چه دخیل حرم کاظمین، نگاه ارباب این‌بار چه خوب بنده‌نوازی را در حق‌شان تمام می‌کند.
هفتمین اما شیعه نیز همانند سایر ستارگان هدایت‌گری وجودش به خصلت‌های ناب مزین بود و قلبش به رنگ بزرگی خداوند، رنگین شده‌بود.
صبرش بود که در بین همگان زبانزد بود و حتی بیگانگان را نیز به حیرت وا می‌داشت، در برابر نااهلان، خوش‌رفتاری را چه خوب مشق می‌کرد و درس مهربانی را چه زیبا به دشمنانش آموخت.
گرچه برای هدایت‌گری مردم روزگار با سدی از نااهلان مواجه شد اما مسیر روشنایی را تماما پیمود و درس ایمان را چه بی‌مثال برای عاشقان، مشق کرد.
لقب باب‌الحوائج می‌خوانندش و امروز دستان نیاز چه ملتمسانه به سمت کاظمین بالا رفته‌است، گویا نگاه آسمان بالای گنبد حضرت جور دیگری خودنمایی می‌کند و فرشتگان به گونه‌ای وصف ناپذیر، حرم را آماج نسیم بهشتی خود قرار می‌دهند.
انگار حرم با سوز عاشقانه‌ای پر می‌شود که از دل‌های سوخته حاجت‌مندان این‌چنین برمی‌خیزد، انگار امروز باب‌الحوائجی ارباب با نگاه خدا به رجب گره خورده‌است تا بهانه بی‌منت لبیک به حوائج‌مان شود.
در بیست و پنجم ماه رجب، سالروز شهادت باب‌الحوائج‌مان، اشک‌های چشم‌انتظاران از اعماق دل‌های خسته به خودِ آسمان سنجاق می‌شود تا راهی دیارِ یار شود، تا همان امید وعده داده‌شده‌ای شود که دل‌های شکسته ناامیدان را با نور الهی‌اش صیقل می‌دهد.
آسمان نیز بغضی بزرگ دارد که تا اعماق وجودش ریشه دوانده است.
زمین و زمان رخت سیاهی به تن کرده است و این‌بار برای شهادت مظلومانه هفتمین امام شیعیان به سوگ نشسته‌است.
گنبد طلایی زیر آسمانِ بغض‌آلود گویی بیرق سیاهش را با شیونی جان‌سوز رها کرده است و وسعت این درد سرتاسر گیتی را فرا گرفته است.
انگار فراق این مظلومیت از قرن‌ها پیش این حزن را با خود یدک کشیده است و هر روز و هر زمان بر داغش افزوده می‌شود.
سالروز شهادت امام موسی کاظم(ع) است و اکنون خراسان نیز در این سوگ بزرگ به عزا نشسته است.
دیوارهای زندان ظلمانی، خوب با بزرگی امام آشنا بود و از خود شرم داشت، امام آن‌چنان اسارت را در بند خود کشیده بود که عشقش دوست و دشمن نمی‌شناخت.
همگان در برابر بزرگیش به وجد آمده بودند و اکنون پس از گذشت صدها سال، دل‌باختگان حرمش چه عاشقانه پروانه‌وار به گردش به حرکت در می‌آیند.
بیست و پنجم رجب، سالروز عروج هفتمین چراغ هدایت‌گریست، سالروز پرکشیدن مظلومانه‌ای که برای برافروز نگه‌داشتن این مسیر این‌چنین مورد کین دشمنان قرار گرفت و خاری در چشمان‌شان شد.
روز شهادت امام با نام رجب متبرک شد، همان ماهی که امام موسی کاظم(ع) از بزرگیش می‌گوید و از برکتش.
روزی که باید برای تسلیت راهی خراسان شد و شهادت پدر را به نورچشمش تسلیت گفت، روزی که متوسلان چه دخیل حرم خراسان شوند و چه دخیل حرم کاظمین، نگاه ارباب این‌بار چه خوب بنده‌نوازی را در حق‌شان تمام می‌کند.
هفتمین اما شیعه نیز همانند سایر ستارگان هدایت‌گری وجودش به خصلت‌های ناب مزین بود و قلبش به رنگ بزرگی خداوند، رنگین شده‌بود.
صبرش بود که در بین همگان زبانزد بود و حتی بیگانگان را نیز به حیرت وا می‌داشت، در برابر نااهلان، خوش‌رفتاری را چه خوب مشق می‌کرد و درس مهربانی را چه زیبا به دشمنانش آموخت.
گرچه برای هدایت‌گری مردم روزگار با سدی از نااهلان مواجه شد اما مسیر روشنایی را تماما پیمود و درس ایمان را چه بی‌مثال برای عاشقان، مشق کرد.
لقب باب‌الحوائج می‌خوانندش و امروز دستان نیاز چه ملتمسانه به سمت کاظمین بالا رفته‌است، گویا نگاه آسمان بالای گنبد حضرت جور دیگری خودنمایی می‌کند و فرشتگان به گونه‌ای وصف ناپذیر، حرم را آماج نسیم بهشتی خود قرار می‌دهند.
انگار حرم با سوز عاشقانه‌ای پر می‌شود که از دل‌های سوخته حاجت‌مندان این‌چنین برمی‌خیزد، انگار امروز باب‌الحوائجی ارباب با نگاه خدا به رجب گره خورده‌است تا بهانه بی‌منت لبیک به حوائج‌مان شود.
در بیست و پنجم ماه رجب، سالروز شهادت باب‌الحوائج‌مان، اشک‌های چشم‌انتظاران از اعماق دل‌های خسته به خودِ آسمان سنجاق می‌شود تا راهی دیارِ یار شود، تا همان امید وعده داده‌شده‌ای شود که دل‌های شکسته ناامیدان را با نور الهی‌اش صیقل می‌دهد.
مطالب مرتبط
رهبر معظم انقلاب: مال زیاد را هر طور می‌توانید از خودتان دور کنید /فیلم
لزوم تبیین جایگاه آیات الهی میان شیعیان در مسابقات بین‌المللی قرآن
رویترز: تهدیدهای متعصبانه تا قبل از جنایت خونین در نیوزیلند گزارش نمی‌شد
-compressed.jpg)
