ضمن آنکه ناحق یک‌روزه شکل نمی‌گیرد و مدتی طول می‌کشد تا آستانه تحمل مومنان در جامعه را بالا رود تاجایی‌که ناگهان می‌بینند ناحق تبدیل به حق شده و حتی اعتراض به آن سخت یا ناممکن است. آیات و روایات در کنار توصیه به مراقبت از جامعه مثال‌های زیادی را آورده که فردی عملی خلاف انجام داده اما در مقابل عده زیادی عقوبت شدند. به‌طور مثال حضرت على(ع) فرمود: «ناقه ثمود را یک نفر از پاى درآورد، امّا خداوند همه آن قوم سرکش را مجازات کرد. چراکه همه به آن راضى بودند».(نهج البلاغه، خطبه201)
دو نکته در این بیان شریف وجود دارد. اول آنکه رفتار یک فرد هم، می‌تواند مهم و اثرگذار باشد و حتی می‌تواند یک جامعه را دچار عقوبت سخت کند. دوم آنکه رضایت دادن به این‌که یک گناه انجام شود و کسی هم اعتراض نکند اسباب عقوبت و عذاب را فراهم می‌کند. تایید یک تخلف و اجازه دادن به رشد یک رفتار خبیث و آلوده در جامعه با شکل‌های مختلفی صورت می‌گیرد. از تایید کلام، تامین منابع و تجهیزات، هدایت و حمایت، اشاره کردن و حتی سکوت در اشاعه ناحق اثر بسزا دارد.
پیامبر اسلام(ص) می‌فرمایند: «هر کسی که به کاری نیک امر کند یا از کاری زشت باز دارد، یا به کاری خیر راهنمایی کند یا حتّی به آن اشاره کند، [در ثواب آن عمل] شریک است. هر کس به بدی امر کند یا به آن دلالت یا اشاره کند، او نیز [در گناه عمل ]شریک است.» (وسائل الشیعه، ج16، ص124) مکتب ما، هم به گناهان فردی اهمیت می‌دهد و هم به گناهان جمعی؛ خصوصا گناهانی که مردم را به تاریکی و گناه سوق دهد. هر مرتبه از این افعال به‌طریقی می‌توانند جامعه را مریض کند اما بدترین آن گناه و تخلفی است که دامان مردم را هم بگیرد. آیت الله بهجت(ره) می‌فرمایند: «خدا نکند انسان معصیت کند و اگر کرد، خدا نکند معصیت اجتماعی بکند و اگر کرد خدا رحم بکند که اضلال مردم در آن باشد.»
نباید این‌طور تصور کنیم که عقوبت الهی فقط شامل برخی گناهان می‌شود. مثلا گناهانی که بیشترین فراگیری را دارد. بازی کردن با جان و مال مردم با تصمیمات غلط هم جزو گناهان نابخشودنی است. مثلا گاهی می‌شود فرد و افرادی در جامعه تصمیماتی می‌گیرند و این تصمیمات به بی‌خانمان شدن برخی از مردم و آواره شدن آنان کمک می‌کند. این از گناهانی است که می‌تواند ساکتین را دچار عقوبت و عذاب گرداند. خداوند در قرآن کریم خوار شدن این افراد در دنیا و آخرت را به‌عنوان جزای این عمل اعلام می‌فرماید.(بقره85) خداوند در این آیه از کسانی‌که هم‌دستی می‌کنند نیز سخن به میان می‌آورد که سکوت هم شامل این هم‌دستی می‌شود. ایجاد نزاع و درگیری و اختلاف در جامعه حتی برای چیزی که حق‌مان است و فکر می‌کنیم باید برای آن بجنگیم جایز نیست. ما نمی‌توانیم برای گرفتن حق خود‌مان هم اختلاف درست کنیم که اگر این‌چنین باشد باز هم باید منتظر عقوبت الهی باشیم. گاهی ساکت ماندن عده‌ای که متمول هستند در حالی‌که جامعه و مردم در فقر به‌سر می‌برند هم معصیت است که به رشد ناعدالتی در جامعه کمک می‌کند. یعنی عدم انفاق، پرداخت حقوق الهی و...؛
در آیات 17 تا 31 سوره قلم شرح حال کسانی را می‌بینیم که مخفیانه محصول باغ و بستان خود را می‌چیدند تا فقرا آگاه نشوند و درخواست کمک کنند کسانی‌که به‌همین دلیل دچار فقر و قحطی شدند. البته خداوند نمی‌خواهد بندگانش همه دارایی‌شان را به فقرا اعطا کنند زیرا جامعه‌ای در تعادل می‌خواهد. یعنی نه افراط و نه تفریط. خداوند آیه29 سوره اسراء است که بندگانش را به تعادل فرامی‌خواند. حتی در آیه37 همین سوره، متکبرانه در جامعه راه رفتن و تعامل کردن با مردم را نهی فرموده و آن‌را ناپسند می‌داند. از جمله دیگر رفتارهایی که تعادل جامعه را به‌هم می‌ریزد هم‌نشینی با اهل باطل است که خود تایید کردن باطل محسوب می‌شود. آیات 40 تا 45 سوره مدثر از قول جهنمیان می‌گوید که ما با اهل باطل هم‌نشین بودیم.
شاید آنها اهل معصیت نبودند ولی با هم‌نشینی اهل باطل به رشد باطل کمک کرده‌اند. در این موضوع، مهم «رضایت‌مندی» در مقابل آلودگی و گناه است که اگر بیاید همه چیز را نابود می‌کند. کسانی‌که با امام حسین(ع) جنگیدند در دسته‌های مختلفی قرار گرفتند. کسانی که «اَللّهُمَّ الْعَنِ الْعِصابَةَ الَّتی جاهَدَتِ الْحُسَیْنَ وَ شایَعَت وَ بایَعَت وَ تابَعَت عَلی قَتْلِهِ...» بودند و کسانی‌که رضایت داشتند و کمک کردند برای متفرق کردند مردم از کنار امام حسین(ع)؛
