تشکیک در سلامت انتخابات از حدود یک دهه پیش تاکنون به عنوانی جزیی لاینفک از برگزاری انتخابات در کشور در آمده است. ادعایی عجیب که همواره با طعم و رنگی تازه مطرح و روی آن تبلیغ می‌شود؛ نامزدی به‌راستی خواب شبانه را دلیل واگذاری نتیجه انتخابات می‌داند و هواداری امدادهای غیبی و این روزها، رای فرشتگان مورد توجه قرار گرفته است!
آنانی که حتی یک‌بار بر سر صندوق‌های رای حضور داشته‌اند می‌دانندکه نحوه چینش افراد و شمارش آرا به‌گونه‌ای است که تقریبا امکان جابجایی یک رای را نیز دشوار است و اگر (بر فرض) همه طرفین حاضر بر صندوق روی جابجایی آرا توافق کنند (مانند شبهه‌ای که یکی از نمایندگان جنجالی مجلس 2 هفته پیش مطرح کرد) و مثلا رای یک صندوق سیار را تغییر دهند، میزان اثرگذاری آن در نتیجه آرا، بسیار پایین‌تر از حد تصور است. چنین دست‌کاری خیانت‌کارانه‌ای در آرای مردم، در انتخاباتی کوچک‌تر نظیر شوراها یا مجلس که ممکن است فردی با اختلاف کمتر از هزار رای برنده نتیجه باشد، ممکن است اثرگذار باشد، اما در انتخاباتی مانند ریاست‌جمهوری که صحبت از رای میلیونی برای پیروزی یا شکست است، دامن زدن به چنین توهمی یا بی‌خردی است و یا توطئه.
فاصله رای نفر اول و دوم در انتخابات روز جمعه آنقدر زیاد است که حتی بر فرض قبول ادعای تقلب، چه میزان از آرا را می‌توان جابجا شده تلقی کرد؟ استدلال اصلی مدعیان کمبود تعرفه‌های رای و زود بسته‌شدن حوزه‌های رای‌گیری است که در پاسخ باید گفت که مگر چندصدهزار رای این‌گونه ممکن است اخذ نشده باشد و این چند صد هزار رای چه میزان از شکاف آرای نفر اول و دوم را پوشش دهد؟
در طول 30 سال گذشته مهمترین گردش‌های سیاسی در کشور در زمان حضور جریان رقیب رخ داده (مجلس سوم در وزارت کشور علی‌اکبر ناطق‌نوری، ریاست‌جهوری سیدمحمد خاتمی در زمان وزارت کشور محمدعلی بشارتی، شورای شهر مهدی چمران در زمان معاونت سیاسی وزارت کشور سیدمصطفی تاج‌زاده و ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد در زمان وزارت کشور عبدالواحد موسوی‌لاری) و هیچ کس هم در سلامت انتخابات تشکیک کلی نداشته است، اما این بار برخی به هر وسیله‌ای و با جزئی‌نگری بی‌سابقه‌ای مدام در حال اشکال‌یابی و دمیدن در تنور تقلب‌اند. برخی نامه‌نگاری‌ها و مصاحبه‌ها (آن هم از سوی چهره‌های موجه) این شائبه را تقویت می‌کند یک حلقه خاص در صدد تصویرسازی ناصواب از جریانات بوده تا با فراهم آوردن پیش‌زمینه‌های لازم، زمینه آغاز دوری از اعتراضات سیاسی به نتیجه انتخابات فراهم آورد.
این بدگمانی وقتی افزایش می‌یابد که در برخی توصیه‌های ارائه شده به مردم، ضمن القای فضای پلیسی، مرتبا موضوع تقلب دامن زده می‌شود و اگر براستی چنین قدرتی برای جابجایی آرا (آن هم در این مقیاس وجود داشته باشد)، پس احتمالا آقایان همین کار را در دوره‌‌هایی که خود متصدی امور بوده‌اند انجام داده‌اند؛ نظیر رای 22 میلیونی سیدمحمد خاتمی در انتخابات سال 80.
انتخابات روز جمعه، مهر پایانی بر توهم تقلب بود و راه حل سرپوش گذاشتن بر شکست دامن‌زدن به بی‌اعتمادی ملی نیست. میزان، رای ملت است و این رای اکنون پیش چشم همگان قرار دارد، خواه بپذیرند و خواه نپذیرند
آنانی که حتی یک‌بار بر سر صندوق‌های رای حضور داشته‌اند می‌دانندکه نحوه چینش افراد و شمارش آرا به‌گونه‌ای است که تقریبا امکان جابجایی یک رای را نیز دشوار است و اگر (بر فرض) همه طرفین حاضر بر صندوق روی جابجایی آرا توافق کنند (مانند شبهه‌ای که یکی از نمایندگان جنجالی مجلس 2 هفته پیش مطرح کرد) و مثلا رای یک صندوق سیار را تغییر دهند، میزان اثرگذاری آن در نتیجه آرا، بسیار پایین‌تر از حد تصور است. چنین دست‌کاری خیانت‌کارانه‌ای در آرای مردم، در انتخاباتی کوچک‌تر نظیر شوراها یا مجلس که ممکن است فردی با اختلاف کمتر از هزار رای برنده نتیجه باشد، ممکن است اثرگذار باشد، اما در انتخاباتی مانند ریاست‌جمهوری که صحبت از رای میلیونی برای پیروزی یا شکست است، دامن زدن به چنین توهمی یا بی‌خردی است و یا توطئه.
فاصله رای نفر اول و دوم در انتخابات روز جمعه آنقدر زیاد است که حتی بر فرض قبول ادعای تقلب، چه میزان از آرا را می‌توان جابجا شده تلقی کرد؟ استدلال اصلی مدعیان کمبود تعرفه‌های رای و زود بسته‌شدن حوزه‌های رای‌گیری است که در پاسخ باید گفت که مگر چندصدهزار رای این‌گونه ممکن است اخذ نشده باشد و این چند صد هزار رای چه میزان از شکاف آرای نفر اول و دوم را پوشش دهد؟
در طول 30 سال گذشته مهمترین گردش‌های سیاسی در کشور در زمان حضور جریان رقیب رخ داده (مجلس سوم در وزارت کشور علی‌اکبر ناطق‌نوری، ریاست‌جهوری سیدمحمد خاتمی در زمان وزارت کشور محمدعلی بشارتی، شورای شهر مهدی چمران در زمان معاونت سیاسی وزارت کشور سیدمصطفی تاج‌زاده و ریاست‌جمهوری محمود احمدی‌نژاد در زمان وزارت کشور عبدالواحد موسوی‌لاری) و هیچ کس هم در سلامت انتخابات تشکیک کلی نداشته است، اما این بار برخی به هر وسیله‌ای و با جزئی‌نگری بی‌سابقه‌ای مدام در حال اشکال‌یابی و دمیدن در تنور تقلب‌اند. برخی نامه‌نگاری‌ها و مصاحبه‌ها (آن هم از سوی چهره‌های موجه) این شائبه را تقویت می‌کند یک حلقه خاص در صدد تصویرسازی ناصواب از جریانات بوده تا با فراهم آوردن پیش‌زمینه‌های لازم، زمینه آغاز دوری از اعتراضات سیاسی به نتیجه انتخابات فراهم آورد.
این بدگمانی وقتی افزایش می‌یابد که در برخی توصیه‌های ارائه شده به مردم، ضمن القای فضای پلیسی، مرتبا موضوع تقلب دامن زده می‌شود و اگر براستی چنین قدرتی برای جابجایی آرا (آن هم در این مقیاس وجود داشته باشد)، پس احتمالا آقایان همین کار را در دوره‌‌هایی که خود متصدی امور بوده‌اند انجام داده‌اند؛ نظیر رای 22 میلیونی سیدمحمد خاتمی در انتخابات سال 80.
انتخابات روز جمعه، مهر پایانی بر توهم تقلب بود و راه حل سرپوش گذاشتن بر شکست دامن‌زدن به بی‌اعتمادی ملی نیست. میزان، رای ملت است و این رای اکنون پیش چشم همگان قرار دارد، خواه بپذیرند و خواه نپذیرند
فرشاد مهدی‌پور
/1001/
