سری بازی‌های رایانه‌ای «سیمز» که از جمله بازی‌های ممنوعه به شمار می‌رود در نخستین نمایشگاه رایانه‌ای قم بررسی می‌شود.
به گزارش راسخون به نقل از ستاد خبری نخستین نمایشگاه رایانه‌ای استان قم، با شروع بازی «سیمز» بازیکن یک شهر را انتخاب می‌کندو پس از این باید برای خود یک یا چند کاراکتر خلق کرده و یک الگو را انتخاب کند. در این مرحله می‌تواند با تغییر خصوصیات ظاهری و باطنی و همچنین نوع پوشش، کاراکترهای خود را خلق کند، سپس نوع ارتباط این کاراکترها را تعیین کرده و وارد صفحه نقشه می‌شود.
سیمز مدعی است که شبیه‌سازی زندگی است و نوع خاصی را به مخاطب خود القا نمی‌کند بلکه زندی عادی را که در همه فرهنگ‌ها و جوامع شاهد آن هستیم به نمایش می‌گذارد اما باید درباره صحت این مسائل دقیق شد تا حقیقت آنچه «سیمز» به آن می‌پردازد معلوم می‌شود.
زبان، واحد پولی، جغرفیا و نژاد در سیمز ساختنی است و متعلق به جامعه خاصی نیست که در نظر داشتن این موضوع از طرف سازندگان سیمز، تلاش برای فراگیر شدن این بازی در سطح جهان است.
سیمز یک بازی ایدئولوژیک است و سازندگان این بازی برای آشکار نشدن این موضوع سعی کرده‌اند تا در ظاهر خود را بیطرف نشان داده و همچنین برای تامین اهداف ایدئولوژیک خود سعی کرده‌اند تا مخاطبان خود را در سطح بین‌المللی و در بین سنین مختلف با فرهنگ‌های گوناگون گسترش دهند.
مطابق روند معمول صنایع فرهنگی آمریکا، این بار بازی «سمیز» به باز تولید روابط و مناسبات نظام کاپیتالیسم پرداخته است. کاپیتالیسم نظامی اقتصادی است که در آن قدرت اقتصادی در دست یک حکومت نیست بلکه در دست عده‌ای از افراد جامعه است.
در یک نظام کاپیتالیسم یا سرمایه‌داری فرد سرمایه‌دار الزاما باید از تمام امکانات برای کسب حداکثر سود استفاده کند زیرا در غیر این صورت محکوم به زوال و ورشکستگی است.
ایده سازندگان سیمز این است که بازیکن به موازات درک اصول زندگی در یک جامعه مجازی و فهم وظایف خود به مثابه یک شهروند لیبرال از کمبودها، نقایص و تلخی‌های موجود در این جامعه غافل شود و بیش از پیش رویای زندگی در چنین محیطی آن را شیفته و حیران می‌سازد.
علاوه بر این مقوله‌های دین در سیمز همچون مرگ و روح به سخره و بازی گرفته شده‌اند و جنبه دنیایی پیدا کرده‌اند.
مصرف گرایی، تجمل گرایی و همجنس گرایی نیز از جمله مواردی است که در بازی سیمز بر روی آنها تاکید شده است.
/2759/
