کربلای معلی و اقامه نماز جماعت

امام حسین علیه السلام فرمودند: اِحْذَرُوا کثرَةَ الْحَلْفِ فَاِنَّهُ یحْلِفُ الرَّجُلُ لِخَلَالٍ اَرْبَعٍ: اِمَّا لِمَهانَةٍ یجِدُهَا فِی نَفْسِهِ تَحُثُّهُ عَلَی الضَّراعَةِ اِلَی تَصْدِیقِ النَّاسِ اِیاهُ وَ اِمَّا لِعَی فِی الْمَنْطِقِ فَیتَّخِذُ الْاِیمانَ حَشْواً وَ صِلَةً لِکلَامِهِ وَ اِمَّا لِتُهْمَةٍ عَرَفَها مِنَ النَّاسِ لَهُ فَیرَی اَنَّهُم لَا یقْبَلُونَ قَولَهُ اِلَّا بِالْیمینِ وَ اِمَّا لِاِرْسَالِهِ لِسانَهُ مِنْ غَیرِ تَثْبِیتٍ. از بسیاری سوگند خوردن بپرهیز که انسان، به چهار سبب سوگند می خورد: یا از سرِ خواری ای که در خود احساس می کند و او را ذلیلانه وادار می کند تا تصدیق مردم را بگیرد و یا از سرِ ناتوانی در سخن که سوگند ها را وسیله تقویت سخنش می گیرد و یا چون خود را نزد مردم متهم می داند و می بیند که گفته اش را جز با سوگند نمی پذیرند و یا این که چون نمی تواند جلوی زبان خود را بگیرد [سوگند می خورد.] معدن الجواهر، ص 42