پرستش - ويژه تلفن همراه

درعرصه زندگي آدميان، آيين هاي فراوان ظهور كرده و خود را نجات بخش و راهنماي خوشبختي خوانده اند؛ امّا ديري نپاييدند.

به راستي، معيار ماندگاري برخي از آيين ها و ناپايداري برخي ديگر چيست؟ راز دير زيستي اديان در محتوا و مقررات معتدل و هم سو با فطرت انسان نهفته است.آييني شايسته ماندن است كه برنامه هايش از افراط و تفريط پيراسته باشد تا همه آدميان، به رغم طبيعت هاي گوناگون، در پرتو تعاليم آن به سعادت دنيا و آخرت دست يابند. ديني كه به تباهي دنيا و منابع اقتصادي و نيروي انساني بينجامد، مطلوب و ارجمند نيست. گوشه نشيني و پرهيز از همسر وخوردني هاي پاك و حلال كه در ميان راهبان مسيحي رواج داشت، عقيم ساختن خود و فاصله گرفتن از هرگونه حركت سازنده كه در ميان برخي از پيروان ماني (طبقه صديقان) معمول بود؛ سوزاندن اجساد و غرق كردن آن ها در آب و هلاك كردن خود با گرسنگي و رياضت هاي جانفرساي ديگر كه در ميان مرتاضان هندي رونق دارد، به تباهي و نابودي نسل و منابع اقتصادي و نيروي انساني مي انجامد.

خداي مهربان هرگز نمي خواهد بندگانش را با مقررات و مراسم عبادي طاقت فرسا و تباه كننده، در رنج و نابودي افكند. اگر چنين مي خواست، آنان را به سمت امور زندگي بخشي چون ساختن خانه و فراهم آوردن تن پوش و بهره گيري از داروهاي گوناگون گياهي رهنمون نمي گشت.

عبادت و پرستش خداي يگانه و پرهيز از پرستش هر موجود ديگر، از اصول آموزه هاي همه پيامبران راستين، به شمار مي آيد. در آيين حياتبخش اسلام نيز عبادت و پرستش خداي يكتا و بي همتا، سرلوحه همه آموزه ها است. در اسلام، عبادت و پرستش با حيات فردي و اجتماعي انسان در آميخته و در متن آن قرار گرفته است. عبادات اسلامي دو گونه اجرا مي شوند:

1. مشترك و دسته جمعي

2. فردي

حتي عبادت هاي فردي نيز پاره اي از وظايف اجتماعي و مسائل زندگي را دربردارند؛ براي مثال، نماز كه از بزرگ ترين عبادات اسلامي به شمار مي آيد، به گونه اي است كه انسان را به رعايت پاره اي از وظايف اخلاقي و اجتماعي مانند نظافت، احترام به حقوق ديگران، وقت شناسي، جهت شناسي و اعلام صلح بابندگان شايسته خدا مقيّد مي سازد.