ای ماه تنزل ملائک! بدرود<br /> نور ملکوتِ جان سالک! بدرود<br /> ای خواهش عارفان، بهار قرآن!<br /> ای مطلع فجر «َامرِ رَبِّک»! بدرود

بر سفره روزه، ما مُکرم گشتیم<br /> در خلوت انسِ دوست، مَحرم گشتیم<br /> از دخمه نَفس، سر برون آوردیم<br /> در مکتب صبر روزه، آدم گشتیم<br />

اگر رفتی ای مه رمضان، همره شهدا، محضر داور<br /> مبر ای ماه آبروی مرا، جان آل عبا، پیش پیغمبر<br /> مکن شکوه از معاصی من، روح عاصی من در بر حیدر<br /> مکن شرم و روسیاهی من آشکارا بر دیدۀ کوثر<br />

ز آینه ی دل گرفت ماه خداوند، زنگ<br /> سلسله ی زلف وصل، بود سحرها به چنگ<br /> عبد خدا بود و صلح، دیو هوی بود و جنگ<br /> یافت ز خون علی صورت این ماه، رنگ<br />

ناله ی العفو ما از رمضان دل ربود<br /> گاه دعای سحر، گاه ابوحمزه بود<br /> محفل قرب خدا کوی علی بود و بس<br /> روی جمیل خدا روی علی بود و بس<br />

ماه خداوند رفت، ماند به دل آه ما<br /> دست خداوندگار بود به همراه ما<br /> نور به افلاک داد، ذکر هو الله ما<br /> ذکر هو اللهِ ما، اشک سحرگاه ما<br />

بود به روی خدا، چشم تماشای ما<br /> خواندن جوشن کبیر، صوت دل‌آرای ما<br /> هر شب و هر روز بود، بزم خدا جای ما<br /> زمزمه ی افتتاح، سر زد از آوای ما<br />

ماه خدا رفت رفت، جلوه بدرش به خیر<br /> زمزمه ‌های شب و لیله قدرش به خیر<br /> حیف که مانند برق، این مه معبود رفت<br /> دیر ز راه آمد و، خنده زد و زود رفت<br />

رمضان، عقده گشا بود گنه کاران را<br /> وای اگر او رود حل نشود مشکل ما<br /> وای بر ما اگر از این همه نعمت نبوَد<br /> جز یکی جرعه آب و لب نان حاصل ما<br />

رمضان می رود و می برد از کف ما<br /> آن که سی روز صفا یافت از او محفل ما<br /> رمضان رفت و دریغا که به امضاء نرسد<br /> طاعت ناقص ما، روزه ناقابل ما<br />