در شرایط تفریط، فرد تنبلی می‌کند، کمتر کار می‌کند، کمتر تحرک دارد، بیش از اندازه خوش‌بین و راحت است و نمی‌تواند انطباقی بین خود و محیط اجتماعی پدید آورد، از این رو آدم تفریط‌گر نیز پیوسته در رنج و عذاب...

آدمی که در برابر پرخوری، عصبانیت و تنبلی تسلیم است، اولین قدم ها را برای کوتاهی عمر برداشته است.

آنان که از بعد اخلاقی ظرفیت بالایی دارند، بدون آن‌که استرس فراوانی را تحمل کنند، با صبر و طمأنینه، و به گونه‌ای آگاهانه، دیگران، و شرایط تحمیلی آنان را پاسخ‌گو هستند، و از این‌رو سالم‌تر می‌مانند.

صبر به مفهوم استفاده از زمان برای حل مشکلات و فشارهای زندگی اجتماعی است.

اگر ما در فکر آینده خود و فرزندانمان باشیم از یک سو کاری نمی‌کنیم که سلامت‌مان را از دست بدهیم، و از سوی دیگر معلومات خودمان را به آن‌ها منتقل می‌کنیم.

با صنعت و نوآوری مکانیکی، انسان چهار دست و پا، دست‌ها و پاهای دیگری یافت و به کمک آن‌ها هم نیروی بیشتری کسب کرد.

در عصر فرامدرن ماشین‌ها نه تنها در برابر فرهنگ و ایدئولوژی ایستاده‌اند، بلکه فرصتی یافته‌اند تا برای ما ایدئولوژی بسازند.

نارضایتی در شغل، انگیزه‌ها را سرکوب می‌کند و بر فشارهای شغلی می‌افزاید.

در عصر مدرنیته، مسئله روانی اقتصاد فربه، اهمیتی بیشتر از مسئله جسمانی و ابزاری آن دارد.

در جوامعی که فن‌آوری سوخت فسیلی به راحتی در خدمت وسایط نقلیه قرار می‌گیرد، و افراد حداقل پیاده روی و تحرک را دارند، مشکلات جسمی و مصائب روانی پدیده‌ای عام و فراگیر است.