از این فرض که مهم ترین عنصر هنر حقیقت است به این اندیشه رسیدند که در هنر «زیبایی بسیار مهم است».

از ادبیات دوران باستان، هیچ کتابی درباره نقاشی و مجسمه سازی باقی نمانده است که بتوان آن را با فن شعر ارسطو یا هوراس، فن خطاب کوئینتیلیان، رساله درباره هارمونی نوشته آریستوکسنوس و اثر ویتروویوس درباره معماری...

نویسندگان دوران یونانی‌گرایی در باره این پرسش که آیا داوری‌های شعر موضوعی هستند یا کلی، دیدگاه‌های مختلفی داشتند.

واکنش‌ها در برابر موسیقی نه تنها به حس شنوایی بلکه بر ایده‌هایی که با آن‌ها ارتباط دارند، وابسته است.

به نظر سیسرو تقلید نه تنها چیزی غیر از حقیقت است، بلکه از برخی جهات با آن متضاد نیز می باشد.

مانند افلاطون و ارسطو، رواقیون معتقد بودند که زیبایی فی نفسه ارزشمند است.

به عقیده دموکریتوس، آفرینش اثر هنری مثل خیلی از رویدادهای دیگر در جهان، یک فرآیند مکانیکی بود که با این حال تنها در موقعیت‌های منحصر به فرد و نادر به وقوع می‌پیوندد.

نظریه نسبیت هنر و زیبایی در ارتباط تنگاتنگ با فلسفه کلی سوفسطائیان بود؛ اما ملک طلق آن‌ها نبود، بلکه در آراء کستوفانس، یکی از اولین فیلسوفان، نیز ظاهر شده است.

کسنوفون در تائید گفته استادش (سقراط) مدعی شد که زیبایی اشیاء به هدفی که دارند مربوط است و بدن انسان و حیوان در صورتی زیباست که طبیعت آن‌ها را به صورت مناسبی خلق کرده باشد.