در ارتباط با گزینه ی اول، چنان که در سرتا سر متون روایی ائمه معصومین علیهم السلام بنگریم، می بینیم همچون جریانی مستمر و سازمان یافته، از نقطه ی درخشش پس از پیامبر

دراین نوشتار به ارائه ی بحثی درمورد مکتب و چگونگی صدق آن در رابطه با تشیع پرداخته آن را جریانی اعتقادی- عملی می داند که از ساماندهی و وحدت رهبری مستمری برخوردار گردیده است.

همانا اندیشه ی وجود امام غایب پیاپی در مورد چندین امام در افکار منعکس گردید و عده ای آنان را امام غایب دانستند و انتظار ظهورشان را کشیدند اما این فکر فقط در مورد شخص

از آغاز قرن چهارم هجری ( دهم میلادی)، اسماعیلیه، بوسیله ی عبیدالله المهدی (909/296-933/322) مؤسس سلسله ی فاطمی، در مصر به پیروزیهایی ناپایدار و موقت

قبول امام از دو نظر گاه «حقیقت جاوید محمدی» چنین ایجاب می کند که عهد ولایت، متعاقب عهد نبوت باشد. نخستین مطلب که مدتی مدید در مفاوضات ائمه، درباره ی آن سخن

اگر به علت موجبه معرفة النبی توجه شود، مشاهده می گردد که محیط تشیع بالاخص محیطی بود که معرفة النبوه در آن محیط، امکان ظهور و تفکر و تکامل یافت. باری، «فلسفه ی نبوی»

اگر مسلم باشد که حقیقت تشیع عقیده به باطنی بودن دین اسلام است، این استنباط پیش از هر امراز نص تعالیم امامان سرچشمه می گیرد. مثلاً آیه ی 72 سوره ی 33

اگر در اسلام اساس حیات نظری و روحانی را به فیلسوفان طرفدار فلسفه ی یونان که اصطلاحاً «فلاسفه» نامیده می شوند، و به علمای سنی مذهب علم کلام و به صوفیان منحصر

آگاهی از شکل تقیه ی امامان معصوم(ع) برای دو گروه لازم، بلکه واجب است؛ علمای شیعه؛ و شیعیانی که با غیر مذهب خود در تماس و مختلط اند.

نخست به دلیل نیازی که در ادامه خواهیم یافت به فرهنگ لغت مراجعه می کنیم و ریشه ی واژگانی آن را می نگریم، می بینیم تقیه از نظر فرهنگ لغت ها به معنای دوری کردن،