رمضان ماه خدا می روی آخر زِ برم<br /> محو شبهای تو و مست دعای سحرم<br /> رمضان سال دگر دعوتمان کن به حضور<br /> با دل پاک بیایم به همین بال و پرم<br />

یارب امیدِ دلِ ماست که تا سالِ دگر<br /> سایه‌ی لطف تو بر شاه و گدا می ماند<br /> گوید از عرش به من فاطمه با صوتِ حزین<br /> این نداهای شبِ قدرِ شما می ماند<br />

آه! بعد رحیل ماه مهربان چه کنیم<br /> بی لطف حضور عندلیبان چه کنیم<br /> سی روز کنار خوان او بوده، ولی<br /> باشیم اگر ز بی نصیبان چه کنیم<br />

در وادی عشق باز تو را خواسته ایم<br /> با اشک دو دیده باز وضو ساخته ایم<br /> ای ماه خدا چگونه باز تاب فراق<br /> پس زود بیا که در فراق باخته ایم<br />

با اشک کنم بدرقه ماه رمضان را<br /> با شوق کنم زمزمه آوای اذان را<br /> غفران خدا بار گناهان مرا برد<br /> چون رود که با خود ببرد برگ خزان را<br />

هنگامِ وداع آمد و دل در تب و تاب است<br /> وقتی تو نباشی همه جا مثلِ سراب است<br /> از خاطره ی شهر کجا می روی ای نور<br /> آهسته برو از برِ ما این چه شتاب است!<br />

با روزه و با نماز نشناختمت<br /> با آن همه رمز و راز نشناختمت<br /> یک ماه اگر چه میهمانت بودم<br /> بگذشت مجال و باز نشناختمت<br />

عطر اشک و دعا خداحافظ<br /> ماه خوب خدا خداحافظ<br /> رمضان ای کریم سی روزهخ<br /> می رود این گدا خداحافظ<br />

آن شوق غروب ودم افطار سرآمد<br /> محروم زفیض سحری پیروجوان شد<br /> ای کاش که یکسال دگر باشم وبینم<br /> این ماه خدا بر سرمان نور فشان شد<br />

افسوس و صد افسوس که ماه رمضان رفت<br /> آن غالیه ی عشق که خو کرده به جان رفت<br /> افسوس و دو صد حیف که در ماهِ ضیافت<br /> در وادیِ غفلت همه ساعات و زمان رفت!<br />