طُفیل هستی عشقند آدمی و پری *** ارادتی بنما تا سعادتی ببری بکوش خواجه و از عشق بی نصیب مباش *** که بنده را نخرد کس به عیب بی هنری می صبوح و شکر خواب صبحدم تا چند *** به عذر نیم شبی کوش و گریه ی سحری تو...