بیابان شوره ­زار در یک ظهر گرم و سوزان با تمام وجود فریاد می­ کند که دریاست، دریای آب، آن هم آب موّاج؛ درحالی­که از تنها چیزی که خبری نیست آب است؛ حتی دریغ از قطره ­ای.