مارکس نسبت به نقش آینده فلسفه تردید داشت. او فکر می کرد که فلسفه از بقایای فرهنگ بورژوایی است، اما به انتقاد فلسفی از جامعه موجود ادامه می داد، زیرا ادعا می کرد که انتقادهایش «علمی» است.

تاریخ انسان را می توان از خلال تقسیم روز افزون کار دنبال کرد. هر چه جامعه رشد بیشتری یابد، تقسیم بیشتری را تجربه خواهد کرد.

به نظر انگلس روزی که علم تجربی مطالعه درباره چیزها را کنار گذاشت و مطالعه پیرامون فرایندهای طبیعی را پذیرفت، به کشف قوانین کلی حرکت نزدیکتر شد.