یکی از صفات مثبت ایمانی و آرزوهای تربیتی و معنوی هر مؤمن، درخواست حجّ از خداست، آن هم درخواستی توأم با اشتیاق و احساس برتری تمام سالهای عمر. چنین نوع درخواستی

قال الصادق (ع): «هر کس وارد بازار عمومی و یا مسجد دشمنان اهل بیت (ع) شود و یک بار بگوید: «أشهد أن ...» (عملش) با حجّی مقبول برابری می کند.»

یکی از آموزه های اهل بیت (ع) به پیروان خود، آموزش راهکارهایی برای درک ثواب و آثار حجّ مقبول، آن هم با ثواب چند برابری است، هر چند انسان

یکی از مناسک حجّ، وقوف در عرفات، مشعر و مِنی می باشد. وقوف به معنای درنگ است و همچنان که در حجّ، در مواضعی چون: طواف، سعی بین صفا و مروه، کوچ از مکّه به عرفات،

یکی از اصول مدیریت حج، و عمره، آشنایی با حقیقت حجّ و شناخت یک الگوی تمام عیار و یک نمونه ی واقعی حجّ گذار و حاجی (قصد کننده) به سوی خدا است، چرا که

مبنای حجّ بر دو عنصر حیاتی توحید و ولایت استوار است. در جای جای جغرافیایی سرزمین وحی، نمادها و نمونه های خداپرستی و خداپرستان وجود دارد و در

بر اساس فرهنگ قرآن و اهل بیت (ع) برای هر مسلمان و بلکه هر انسانی پنج پدر معنوی وجود دارد.

قال علی (ع): (إنَّ الدّنیا دارُ صدقٍ لِمَن صَدَقَها... وَ مَتجَرُ أولیاء اللهِ، إکتَسَبُوا فیهاالرَّحمهَ و رَبِحُوا فیها الجَنَّهَ...)(1)

حجّ در فرهنگ اسلام و قرآن عامل مهمی برای تربیت است و به همین دلیل یکی از آموزه های بنیادین آن، تقویت معادباوری و آماده سازی انسانها برای تعمیق باور نیست به مسأله قیامت است.

قال رسول الله (ص): (ماءُ زَمزَمَ شِفاءٌ لِما شُرِبَ لَهُ.) (1) «آب زمزم برای دردی که به خاطرش نوشیده می شود شفاست.»