نخست به دلیل نیازی که در ادامه خواهیم یافت به فرهنگ لغت مراجعه می کنیم و ریشه ی واژگانی آن را می نگریم، می بینیم تقیه از نظر فرهنگ لغت ها به معنای دوری کردن،

مکتب امامت در تشیع اثناعشری از ویژگی هایی برای ماندگاری برخوردار است که در کم تر مکتبی نظیر هر کدام از متغیرهای ماندگاری آن را می توان جستجو نمود.

آشنایی غربیان با شیعیان به دوران جنگ های صلیبی در قرون وسطی باز می گردد. باز شدن باب روابط تجاری و سیاسی دول اروپایی با ایران در عهد صفویه، زمینه مسافرت

یکی از ریشه های مجادله میان اسلام شیعی و سنی در مورد بی عیبی و کمال قرآن است. شیعه، منکر ارزش شرعی مصحف عثمانی قرآن (مدخل جمع قرآن؛ مصاحف قرآن) بوده و

مقاله «تشیع و قرآن» در جلد چهارم دایرة المعارف قرآن لایدن به قلم میخائیل براشر، استاد یهودی دانشگاه اورشلیم نوشته شده است. وی در این مقاله، شیعه را متهم به عدم قبول مصحف عثمانی،

سن از امتیازات و خصوصیت های مکتبی تشیع مطلبی است که به شیوه ها وروش های تربیتی این بزرگواران باز می گردد و طبعاً مقاله ی مخصوصی می طلبد، لیکن برای خالی نبودن عریضه،

کلمه ی اجتهاد به معنای نهایت کوشش و تلاش است، لیکن در اصطلاح دانشمندان اصول الفقه عبارت است از به خرج دادن تمامی وسع و طاقت علمی و فکری خویش برای تحصیل حکم شرعی.

در ارتباط با گزینه ی اول، چنان که در سرتا سر متون روایی ائمه معصومین علیهم السلام بنگریم، می بینیم همچون جریانی مستمر و سازمان یافته، از نقطه ی درخشش پس از پیامبر

نویسنده در مقدمه ی این نوشتار به ارائه ی بحثی درمورد مکتب و چگونگی صدق آن در رابطه با تشیع پرداخته آن را جریانی اعتقادی- عملی می داند که از ساماندهی و

یکی از شیوه های حفظ اسلام و تشیع، تقیه ی به جا و به موقع بوده است. اهل بیت (علیهم السلام) از تقیه به عنوان تاکتیکی مقتدرانه و عزتمندانه برای رسیدن به اهداف عالیه ی خود استفاده کرده