امام علی (علیه السلام) می‌فرمایند: «احْذَرُوا صَوْلَةَ الْكَرِیمِ إِذَا جَاعَ وَ اللَّئِیمِ إِذَا شَبِعَ؛ بپرهیزید از حمله‌ی بزرگوار به هنگام نیاز و گرسنگی و از حمله انسان پست به هنگام سیری».

امام علی (علیه السلام) درباره خباب بن ارت فرمود: « خدا خباب بن ارت را رحمت کند! او از روی میل ایمان آورد و از روی اطاعت خدا هجرت کرد و به زندگی ساده قناعت نمود، و از خدا خشنود و در تمام دوران زندگی مجاهد...

قدر مسلم این است که این دهقانان کاری انجام داده‌اند که مشتمل بر نوعی عبودیت و پرستش و یا خضوع در حدّ پرستش بوده است.

امام علی (علیه السلام) به فرزندش امام حسن (علیه السلام) فرمودند: «یَا بُنَیَّ... إِنَّ أَغْنَى الْغِنَى الْعَقْلُ وَ أَكْبَرَ الْفَقْرِ الْحُمْقُ وَ أَوْحَشَ الْوَحْشَةِ الْعُجْبُ وَ أَكْرَمَ الْحَسَبِ...

امام علی (علیه السلام) می‌فرمایند: «لَا تَسْتَحِ مِنْ إِعْطَاءِ الْقَلِیلِ فَإِنَّ الْحِرْمَانَ أَقَلُّ مِنْهُ؛ از بخشش کم حیا مکن؛ زیرا محروم ساختن از آن هم کم‌تر است».

درباره ماهیت و چیستی شفاعت است. آیا شفاعت پارتی بازی به درگاه خداوند است که باعث نجات اهل گناه بشود و یا چراغ سبزی است برای گناهکاران که به اتکای آن به گناه آلوده شوند؟ آیات قرآن به خوبی به این سؤالات...

امام علی (علیه السلام) می‌فرمایند: «مَن حَذَّرَکَ کَمَن بَشَّرَکَ؛ کسی که تو را [از چیزی که خطرناک است] بترساند، همچون کسی است که تو را [به چیزی که مایه سرور و خوشحالی است] بشارت می‌دهد».

امام علی (علیه السلام) می‌فرمایند: «الْغِنَى فِی الْغُرْبَةِ وَطَنٌ وَ الْفَقْرُ فِی الْوَطَنِ غُرْبةُ؛ توانگری در غربت، وطن است و ناداری در وطن، غربت است».

امام علی (علیه السلام) می‌فرمایند: « روزگار بدن‌ها را کهنه و آرزوها را نو می‌کند؛ مرگ را نزدیک و خواسته‌ها را دور می‌سازد؛ کسی که به آن برسد، خسته می‌شود و کسی که به آن نرسد، رنج می‌برد».

امام علی (علیه السلام) می‌فرمایند: کسی که خود را در مقام پیشوایی و امام مردم قرار می‌دهد، باید پیش از آن که به تعلیم دیگران بپردازد، به تعلیم خویش بپردازد و باید تأدیب کردن او به علمش، پیش از تأدیب کردن...