دراین نوشتار به ارائه ی بحثی درمورد مکتب و چگونگی صدق آن در رابطه با تشیع پرداخته آن را جریانی اعتقادی- عملی می داند که از ساماندهی و وحدت رهبری مستمری برخوردار گردیده است.

همانا اندیشه ی وجود امام غایب پیاپی در مورد چندین امام در افکار منعکس گردید و عده ای آنان را امام غایب دانستند و انتظار ظهورشان را کشیدند اما این فکر فقط در مورد شخص

از آغاز قرن چهارم هجری ( دهم میلادی)، اسماعیلیه، بوسیله ی عبیدالله المهدی (909/296-933/322) مؤسس سلسله ی فاطمی، در مصر به پیروزیهایی ناپایدار و موقت

قبول امام از دو نظر گاه «حقیقت جاوید محمدی» چنین ایجاب می کند که عهد ولایت، متعاقب عهد نبوت باشد. نخستین مطلب که مدتی مدید در مفاوضات ائمه، درباره ی آن سخن

اگر به علت موجبه معرفة النبی توجه شود، مشاهده می گردد که محیط تشیع بالاخص محیطی بود که معرفة النبوه در آن محیط، امکان ظهور و تفکر و تکامل یافت. باری، «فلسفه ی نبوی»

اگر مسلم باشد که حقیقت تشیع عقیده به باطنی بودن دین اسلام است، این استنباط پیش از هر امراز نص تعالیم امامان سرچشمه می گیرد. مثلاً آیه ی 72 سوره ی 33

اگر در اسلام اساس حیات نظری و روحانی را به فیلسوفان طرفدار فلسفه ی یونان که اصطلاحاً «فلاسفه» نامیده می شوند، و به علمای سنی مذهب علم کلام و به صوفیان منحصر

آگاهی از شکل تقیه ی امامان معصوم(ع) برای دو گروه لازم، بلکه واجب است؛ علمای شیعه؛ و شیعیانی که با غیر مذهب خود در تماس و مختلط اند.

نخست به دلیل نیازی که در ادامه خواهیم یافت به فرهنگ لغت مراجعه می کنیم و ریشه ی واژگانی آن را می نگریم، می بینیم تقیه از نظر فرهنگ لغت ها به معنای دوری کردن،

مکتب امامت در تشیع اثناعشری از ویژگی هایی برای ماندگاری برخوردار است که در کم تر مکتبی نظیر هر کدام از متغیرهای ماندگاری آن را می توان جستجو نمود.