نیچه در کتابش فراسوی نیک و بد مطرح می‌کند که باید از دگم گرایی ها در اندیشه فلسفی دوری کرد. او حقیقت گرایی مطلق افلاطون را زیر سئوال می‌برد و جستجوی خیر و حقیقت مطلق را باطل می‌داند.