رابطه با بیمار باید همانند رابطه با کودکان سرشار از مهر و عطوفت باشد؛ چرا که بیمار بر اثر ناتوانی خود را در موضع ضعف مشاهده می‌کند و بیش از دیگران نیازمند این مهرورزی‌هاست.

از مواردی که در روایات به آن توصیه شده است، پرستاری در سفر است. موقعیت سفر و محدودیت‌هایی که در آن وجود دارد، ایجاب می‌کند که توجه ویژه‌ای به بیمار معطوف شود.

پرستاری و مراقبت از بیمار نیز از این قاعده و قانون کلی مستثنی نیست و در پرستاری از بیمار، خانواده او در اولویت قرار دارند.

بیماری و نقص عضو می‌تواند انسان را مورد توجه خداوند مهربان قرار دهد و چنانچه این بیماری و نقص عضو، در راه خدا و برای عظمت اسلام باشد، بیش از پیش بر توجه و عنایت الهی خواهد افزود.