عدالت در قضاوت آن‌گاه تحقق می‌یابد که از هر نظر پاس داشته شود یعنی شایسته‌ترین اشخاص برای آن برگزیده شوند، و هیچ چیز و هیچ کس امر قضاوت را تحت تأثیر قرار ندهد و از مسیر حق دور نسازد، چنان که امام

امیرمؤمنان علی (علیه‌السلام) زشت‌ترین، گزنده‌ترین و تباه کننده‌ترین پدیده‌ی اجتماعی را فقر می‌شمرد، و جامعه‌ی فرورفته در فقر را جامعه‌ای زنده نمی‌دید، و از این رو هشدار می‌داد:

در سیره‌ی امام علی (علیه‌السلام) هدفی اساسی در مدیریت - هر مدیریتی که باشد - برپایی حق و عدالت است؛ و آن حضرت مدیریت و رهبری را در پیوند با عدالت و برای تحقق آن می‌دید، چنان که در عهدنامه‌ی مالک

امیرمؤمنان علی (علیه‌السلام) حکومت را برای عدالت می‌دید، و پس از بیست و پنج سال چون مردمان با اصرار خواهان آن شدند که وی حکومت را بپذیرد، به خاطر مردمان و برای تحقق عدالت، حاضر به پذیرش آن شد،

سیاست در پیوند با قدرت است، ولی اصل قرار گرفتن قدرت و قدرت‌مداری ماهیت سیاست را به قدرت‌زدگی می‌کشاند که منشأ تباهی، ستمکاری و تجاوزگری در این عرصه است. اگر قدرت مهار نشود، همه چیز را

مهم‌ترین رویداد برای تحقق عدالت در عرصه‌ی اجتماعی، پاسداشت حقوق و حدود است، زیرا هر جا دو طرف وجود دارد، چه دو فرد، یا دو گروه، یا فرد با گروه و گروه با فرد، روابط و مناسبات دو طرفه است، و حقوق و

عدالت فردی آن‌گاه به درستی تحقق می‌یابد، که انسان عدالت را مدار زندگی خود قرار دهد، و همه چیز را با آن بسنجد، و آن را حاکم بر همه‌ی امور قرار دهد، و به خلاف آن تن ندهد. امام علی (علیه‌السلام) خود چنین...

«عدالت» در لغت، اصلی است که بر حدّ وسط میان افراط و تفریط، و راست و مستقیم دلالت می‌کند، و بر مبنای این اصل، در معانی متعددی آمده است؛ از جمله: مساوات، استقامت، حکم به حق، همانندی، همسنگی،

کسی را که آگاه شوم بر یکی از صفات خوب استوار است، می‌پذیرم و از نداشتن صفات دیگرش درمی‌گذرم و صرف نظر می‌کنم، ولی از نداشتن عقل و دین چشم نمی‌پوشم، چون که جدایی از دین، جدایی از امنیت است و

و مردی مؤمن از خاندان فرعون که ایمان خود را نهان می‌داشت، گفت: «آیا مردی را می‌کشید که می‌گوید: پروردگار من خداست؟ و مسلماً برای شما از جانب پروردگارتان دلایل آشکاری آورده، و اگر دروغگو باشد