دل من يه روز به دريا زد و رفت پشت پا به رسم دنيا زد و رفت پاشنهء كفش فرارو ور كشيد آستين همت رو بالا زد و رفت دل من يه روز به دريا زد و رفت پشت پا به رسم دنيا زد و رفت پاشنهء كفش فرارو ور كشيد آستين...

دل اگه خونهء غم شد من اگه پریشونم تا ابد من به یاد عشقت ترانه میخونم من پُرِ حس نیازم تو نجیب و بی همتا دیگه از اون نگاه پاکت جدا نمیمونم دل سادهء اونی که تنها تو براش بودی تموم دنیا حالا خونهء غمه تو...

با من مسافريست، هم روزگار من تب کرده بی رمق، افسرده خسته تن شادی لحظه ایست از هم پيالگی از حس همدلی از روی سادگی ! دلواپسی ولی همراه هر دو مهلت تمام شد ... دير است بی گمان !

وباره تو خاطراتم اگه خند ها تو دیدم دوباره با شاخه ای گل کنار تو رسیدم خیلی آهسته و آروم هر دو دستمو گرفتی با یه دنیا مهربونی موندی از پیشم نرفتی گفتم عاشق تو هستم از نجابت تو مستم تا ستاره هست عزیزم...

به باز آمدنت چنان دلخوشم که طفلی به صبح عید پرستویی به ظهر بهار به باز آمدنت چنان دلخوشم که طفلی به صبح عید پرستویی به ظهر بهار و من به دیدن تو چنان در آینه ات مشغولم

قصه ی غربت و سرگردونیامو برای پنجره ها زمزمه کردم هر نفس با شبای ابری و دلتنگ غصه هام و بی صدا زمزمه کردم دنبال یه نیمه ی گمشده بود که با هم یه سیب کامل و بسازیم دنبال حریفی بودم که من و اون

بپر پرواز کن دیوانگی کن ! ز جمع آشنا بیگانگی کن چو دود شمع شب از شعله برخیز گلی ز گیسوان بر بادها ریز بپرداز بپرهیز گلی ز گیسوان بر بادها ریز چو رقص سایه ها در روشنی شو چو پای روشنی در سایه ها

می خوام پیشت بمونوم ولی عادت نداری می خوام تنهات بذاروم ولی طاقت نداری نه بیداری نه خوابی نه گریونی نه خندون نمی دونی کجایی نه آبادی نه ویرون دل سردرگم تو میون این دو راهی نه می مونه نه میره چه کاره اشتباهی...

ای, ای الهه ی ناز ,با دل من بساز کین غم جانگداز, برود ز برم گر دل من نیاسود,از گناه تو بود بیا تا ز سر, گنهت گذررم

تا بهار دلنشین ...... آمده سوی چمن ای بـــــهار آرزو ...... بر سرم سایه فکن چون نسیم نو بهار ...... بر آشــیانم کن گذر تا که گلباران شود ...... کـــــلبه ویران من