قلبم به یاد کوثر و زمزم گرفته است مثل طلوع سوره مریم گرفته است باران دیده های من از رحمت شماست اشکم به اذن چشم تو نم نم گرفته است آری در این هوای پر از بغض بی کسی

با احتیاط لاله ی ما را پیاده کن عباس جان، سه ساله ی ما را پیاده کن با احتیاط بار حرم را زمین گذار زانو بزن وقار حرم را زمین گذار با احتیاط تا که نیفتد ستاره ای می ترسم آنکه گیر کند گوشواره ای

هلال ماه محرم سلام حال شما نگاه کن که مرا کشته خال شما اگر درست بگویم تمام شبها را کنار سفره اشکیم با خیال شما نه یک شب و دو سه شب بلکه یازده ماه است نشسته ام که شود رؤیت جمال شما

لحظه ای که خاک را زندان آدم گفته اند کربلا را بادبان کشتی غم گفته اند در حصار خون و آتش چشم های آسمان روز مرگ عشق را میلاد ماتم گفته اند شوق آزادی میان آتش بیداد سوخت لحظه های مرگ غیرت را محرم گفته اند

در بیابان بلا کعبه غم پیدا شد اولین منزل صحرای قدم پیدا شد زین سفر مقصد ما کرببلا بوده و هست کربلا قبله ارباب کرم پیدا شد ای به احرام دل سوخته محرم شدگان

راه ما طی گشت و در این دشت مأوا می‌کنیم بار در منزل رسید و خیمه بر پا می‌کنیم این زمین بازار و کالا و جان و ما سودا گریم جان خود یکروزه با جانانه سودا می‌کنیم خصم خواهد قامت ما خم ولی غافل از آنک

سلام‌ ای‌ ماه‌ شیدایی‌ محرم‌ محیط‌ حُسن‌ و زیبایی‌ محرم‌ علمدار رثا و ناله‌ای‌ تو ظهور تام‌ غم‌هایی‌ محرم‌ تویی‌ سَر منشاء خیرات‌ عالم ز بس كه‌ عالم‌ آرایی‌ محرم‌

ای مرا از لحظۀ دیدار تاج سر حسین هم برادر بودی و هم یار هم یاور حسین هر کجا بردی مرا خرسند می‌بودم ولی این سفر بی‌تابم و محزونم و مضطر حسین این بیابان بوی هجران و غم و خون می‌دهد

اینجا بهشت سرخ بدن‌های بی سر است اینجا نگارخانه‌ی گل‌های پرپر است اینجا منا و مشعر و بیت الحرام ماست اینجا حریم قرب شهیدان داور است اینجاست قتلگاه شهیدان راه حق

ای بهترین بهانه برای گریستن ای داغ جاودانه برای گریستن د راه بازگشت به خود عشق کاشته ست داغ تو را نشانه برای گریستن شش سوی لاله می دم ای عشق باز کن راهی از این میانه برای گریستن