مترجم: حبيب الله عليخاني
منبع:راسخون
منبع:راسخون
چكيده
برای ارزیابی دقت ابعادی نمونه های شکل دهی شده از دو ماده‌ی مختلف( پلی وینیل سیلیکسان و پلی اتر) در امپلنت های زاویه دار و موازی، دقت نشانه گذاري مواد نشانه گذاري مختلف در اين تحقيق مورد ارزيابي قرار گرفته است.مقدمه
در پروتزهای دندانی، تولید پروتزهای با فیت شوندگی مناسب، منجر به ایجاد ترمیم موفق می گردد. تولید مجدد رابطه‌ی دهانی امپلنت ها از طریق رویه های نشان گذاری، اولین مرحله در به دست آوردن یک دقت مناسب برای فیت شدن پروتز، می باشد. جنبه‌ی حیاتی ثبت چرخش سه بعدی امپلنت در زمان جضور آن در داخل دهان می باشد، نه تولید مجدد جزئیات سطحی صاف برای ایجاد یک پروتز موفق. پراکندگی زیادی از تنش ها، به دلیل فقدان کنش پذیری پیشنهاد شده است که این مسئله به شکست مکانیکی اجزای تجدید یافته مربوط می شود.به چندین مقاله در این متن اشاره شده است که در آن دقت رویه‌ی نشان گذاری مانند روش برداشت سینی باز و روش انتقال سینی بسته، ایجاد برآمدگی در بخش های نشان گذاری شده، استفاده از مواد نشان گذاری مختلف، زاویه و عمق امپلنت، دقت ماده‌ی مورد استفاده در قالب و ادراک شکل دهی صحیح؛ مورد توجه قرار گرفته است. دو تکنیک نشان گذاری مستقیم و غیر مستقیم هم اکنون برای انتقال ابعاد امپلنت های داخلی در شرایط کلینیکی، مورد استفاده قرار می گیرد. این تحقیق پیشنهاد می دهد که تکنیک مستقیم باید برای امپلنت های زاویه دار چندگانه مورد استفاده قرار گیرد تا بدینوسیله اعوجاج کاهش یابد. تکنیک نشان گذاری غیر مستقیم می تواند برای وضعتی مورد استفاده قرار گیرد که امپلنت موازی یا دو بخشی داشته باشیم. مواد نشان گذاری مختلفی برای استفاده در ترمیم های انجام شده بوسیله‌ی امپلنت و روش های متداول ترمیم، مورد ارزیابی قرار گرفته اند. در گذشته، پلیمرها به عنوان مواد نشان گذاری مورد استفاده در تولید امپلنت پیشنهاد شده اند زیرا این مواد دارای پایداری ابعادی، صلبیت و مقاومت در برابر پارگی خوبی هستند. ماده‌ی دیگر که به صورت زیاد مورد استفاده قرار می گیرد، سیلیکون افزوده( یک نوع ماده‌ی رابری) است. سیلیکون افزوده خواص بسیار خوبی از پلی اتر را دارا می باشد و با استفاده از سیلیکون افزوده‌ی آب دوست، قابلیت تر شوندگی و پایداری ابعادی با ویژگی های پلی اتر برابر می شود. این مواد سیلیکونی ممکن است به صورت مستقیم با پلی اتر قابل مقایسه باشند و از لحاظ قیمت و کیفیت نشان گذاری با پلی اتر قابل مقایسه اند. به هر حال گزارشات محدود و متناقضی وجود دارد که در آنها در مورد این دو ماده‌ی نشان گذاری صحبت کرده باشد.
تکنیک های بدست آوردن نشان گذاری دقیق برای بیماران با امپلنت های دندانی چندگانه در مقالات مورد بررسی قرار گرفته اند. بیشتر تحقیق بر روی تکنیک های متمرکز شده است که در آن دقت در امپلنت های موازی بهبود می یابد. Carr و همکارانش یک روش نشان گذاری را برای امپلنت های غیر موازی مورد ارزیابی قرار دادند. به هر حال هیچ تحقیقی در مورد مقایسه‌ی روش های نشان گذاری امپلنت ها پیدا نشد که در آنها مزیت ها و بدی های این نوع امپلنت ها را مورد بررسی قرار دهد.
هدف این مطالعه‌ی در جا، آنالیز اثر زاویه‌ی امپلنت و مواد نشان گذاری بر روی دقت مواد شکل دهی شده حاصله بوسیله‌ی تکنیک نشان گذاری با سینی باز است.
مواد و روش ها
مطالعه برای ارزیابی دقت ابعادی مواد شکل دهی شده از دو ماده‌ی مختلف نشان گذاری( پلی وینیل سیلوکسان و پلی اتر) مورد استفاده قرار گرفت که از روش نشان گذاری با امپلنت های موازی و زاویه دار استفاده نموده می کردند.برای تعیین اثر میانکنش ترکیبی زاویه‌ی امپلنت و مواد نشان گذاری بر روی دقت مواد شکل دهی شده‌ی نهایی، سه ماده‌ی شکل دهی شده‌ی مناسب به عنوان سه گروه کنترلی انتخاب گردید. تمام این سه گروه از ماده به صورت عمودی نسبت به صفحه‌ی شکل دهی و در فاصله ای معین نسبت به هم( به صورت موازی) قرار داده شدند. در گروه کنترلی دوم، امپلنت ها در زاویه‌ی 10 درجه نسبت به محور طولی مواد شکل دهی شده، بودند. در گروه سوم، امپلنت ها در زاویه‌ی 15 درجه نسبت به محور طولی مواد شکل دهی شده قرار داشتند. سنگ دندانی نوع IV با استفاده از یک بخش قاشقک مانند به شکل قاشق در آمد و در داخل قالب قرار داده شد تا شکل قالب را برای بدست آوردن سه شکل مناسب، ایجاد کند. با استفاده از دریل محوری مهندسی، سه مکان از امپلنت ماشین کاری شد( مشابه شکل 1). در مواد شکل دهی شده‌ی A ، مکان های امپلنت به صورت موازی نسبت به همدیگر و موازی با صفحه، انتخاب شد. در ماده‌ی شکل دهی شده‌ی B، مکان های امپلنت در زاویه‌ی 10 درجه نسبت به محور طولی ماده‌ی شکل دهی شده، قرار گرفت و در گروه C، این زاویه 15 درجه بود( نسبت به مرگز چرخش ایجاد شده بود. سه امپلنت داخلی با کارایی مناسب با قطر 3.75 میلی متر و طول 10 میلی متر در هر بخش شکل دهی شده و در محل هایی که قبلا دریل کاری شد، قرار داده شد. این سه ماده‌ی شکل دهی شده شماره گذاری شد و برای رویه‌ی نشان گذاری مورد استفاده قرار گرفت( شکل 2).
گروه 1: امپلنت هایی که به صورت موازی قرار داده شدند.
گروه 2: امپلنت هایی که با زاویه‌ی 10 درجه قرار داده شدند.
گروه 3: امپلنت هایی که با زاویه‌ی 15 درجه قرار داده شدند.
فاصله‌ی میان سه امپلنت متناظر در هر ماده‌ی شکل دهی شده با استفاده از یک نورافکن پروفایلی، اندازه گیری شد. این کار در نقاط نوک تیز طرح شش وجهی تابیده شده( به عنوان مرجع)، مورد استفاده قرارگرفت( شکل 3). تمام رویه ها به طور کامل یکسان بود.
1) A1/B1/C1: فاصله‌ی داخلی متناظر در امپلنت میان امپلنت های متناظر 1 و 2
2) A2/B2/C2: فاصله‌ی داخلی متناظر در امپلنت میان امپلنت های متناظر 2 و 3
3) A3/B3/C3: فاصله‌ی داخلی متناظر در امپلنت میان امپلنت های متناظر 3 و 1.
این فواصل به صورت زیر اندازه گیری شد: A1= 26.900 mm، A2= 27.900 mm، و A3= 28.900 mm در ماده‌ی شکل دهی شده‌ی A. B1= 26.300، B2= 26.150، B3= 26.000 میلی متر برای نمونه‌ی B و C1= 25.350 mm، C2= 25.450 mm، C3= 25.250 mm برای ماده‌ی شکل دهی شده‌ی C. این مقادیر به عنوان استاندارد برای مقایسه های دیگر مورد استفاده قرار گرفت.
تمام بر آمدگی های مورد استفاده درنشان گذاری ها، در امپلنت های مشابه( بر روی مواد شکل دهی شده) و در 10 Ncm و با استفاده از یک محرک گشتاور، پیش از تمام نشان گذاری ها، انجام شد. قبل از نشان گذاری، چسب سینی برای پلی وینیل سیلوکسان مورد استفاده قرار گرفت. برای پلی اتر این چسب به صورت نازک تر و در بر خی مکان ها( بر روی سطح خارجی سینی) اعمال شد که این اعمال تقریبا تا 2 میلی متر بر روی سطح داخلی سینی و در حوالی آن، گسترش داشت. به چسب زمان داده شد تا پیش از نشان گذاری، خشک شود و نشان گذاری با توجه به خطوط راهنمای سینی باز انجام شد. نشان گذاری مورد بررسی قرار داده شد. و بنابراین کلا 50 نشانه گذاری با استفاده از پلی وینیل سیلوکسان و 50 نشانه گذاری برای پلی اتر انجام شد.
سنگ دندانی نوع IV برای پر کردن این نشان گذاری شده مورد استفاده قرار گرفت و تمام این نمونه های شکل دهی شده‌ی نهایی در دمای اتاق به مدت حداقل 24 ساعت نگهداری شدند(پیش از انجام اندازه گیری ها).
یک آزمون کالیبراسیون تکی برای بررسی طبیعت مواد نشان گذاری و زاویه‌ی ماده‌ی شکل دهی شده، مورد استفاده قرار گرفت. تمام این مواد شکل دهی شده با استفاده از دستگاه پرتوافکن پروفایلی مورد بررسی قرار گرفت تا دقت قرار گیرها مورد بررسی قرار گیرد. تمام اندازه گیری ها در بزرگنمایی 10X انجام شد. دستگاه پرتوافکن پروفایلی اجازه‌ی اندازه گیری فاصله‌ی خطی را با دقتی برابر با 0.001 mm( 1um) به ما می دهد. فواصل با در نظر گرفتن گوشه های نک تیز شش وجهی ها به عنوان مرجع، اندازه گیری شد. تمام این سه فاصله ها اندازه گیری شد تا در نهایت 30 اندازه بدست آمد و اندازه گیری های کنترلی حاصل از گروه های کنترلی با این اندازه گیری ها مقایسه گردید. تمام نتایج بوسیله‌ی آزمون زیر مورد ارزیابی قرار گرفتند:
آنالیز آماری
برای تمام نمونه های شکل دهی شده در گروه های مختلف، انحراف متوسط و انحراف استاندارد برای هر فاصله‌ی داخلی متناظر، مورد محاسبه قرار گرفت متغیرهای در نظر گرفته شده زاویه‌ی امپلنت و نوع ماده‌ی نشان گذاری شده بود.نتایج:
مقایسه‌ی فاصله‌ی متوسط(
) در نمونه های شکل دهی شده بدست آمده از مواد نشان گذاری( پلی وینیل سیلوکسان و پلی اتر) با آنهایی که از نمونه های استاندارد( امپلنت های متناظری که به صورت موازی قرار داشتند) بدست آمد، تفاوت قابل توجهی نداشت( جدول 1a, b).
) از نمونه های شکل دهی شده از دو ماده‌ی نشان گذاری(پلی وینیل سیلوکسان و پلی اتر) با نمونه های استاندارد B ( که در آنها امپلنت با زاویه‌ی 10 درجه قرار داده شده بود) تفاوت قابل توجهی نداشت( جدول 2a ,b).
) از نمونه های شکل دهی شده بدست آمده از دو نوع ماده‌ی نشان گذاری مختلف(پلی وینیل سیلوکسان و پلی اتر) با آنهایی که از نمونه های استاندارد C بدست آمده بود، تفاوت زیادی نداشت( جدول 3a, b).
بحث
یکی از دغدغه های اصلی در پروتزهای محافظت شده با امپلنت، مسئله‌ی دقت نشان گذاری آنهاست. این مسئله یک نقش اساسی در جذب پروتز- امپلنت ایفا می کند. یک شکل دهی دقیق برای اجزای پروتز ضروری است. در این شکل دهی باید تطابق بهینه میان مواد نشان گذاری و تکنیک های انتقال، وجود داشته باشد. علاوه بر این مشکلات مربوط به سرمایه گذاری، شکل دهی، ویژگی های آلیاژ و مهارت بالینی باید مورد غفلت قرار نگیرد. در این مطالعه، تفاوت قابل توجهی در دقت ابعادی نتایج بدست آمده، مشاهده نگردید. در این تحقیق از دو ماده‌ی نشان گذاری مختلف( پلی وینیل سیلوکسان و پلی اتر) استفاده شد و دو شرایط مختلف برای قرار گیری امپلنت ها مورد استفاده قرار داده شد( یکی امپلنت موازی و دیگری زاویه دار).با توجه به کارهای انجام شده بوسیله‌ی Waskewicz و همکارانش، و Lorenzoni و همکارانش، محل قرار گیری امپلنت و چرخش آن باید در شکل دهی در نظر گرفته شود به نحوی که بهترین پروتز ممکن است پروتزی باشد که بدون ایجاد مزاحمت در مسیر قرارگیری، قرار گیرد. از لحاظ بالینی، انحراف ها و میزان تفاوت در زوایا میان امپلنت ها ممکن است بزرگتر از 8 یا 10 درجه باشد. وقتی امپلنت های چندگانه با زوایای مختلف مورد استفاده قرار می گیرد، انحراف مواد نشان گذاری در لحظه‌ی جابجایی، ممکن است افزایش یابد. مطالعات اندکی گزارش شده اند که در آنها مواد نشان گذاری با دقت اندک در امپلنت های زاویه دار با استفاده از یک شکل دهی عملی با 4 یا 5 امپلنت مورد بررسی قرارگرفته است. اگرچه پلی اتربه عنوان ماده‌ی مورد استفاده در نشان گذاری امپلنت ها، پیشنهاد شده است، استفاده از مواد با الاستیسیته‌ی بیشتر( مثلا یک وینیل سیلوکسان) ممکن است تغییر شکل دائمی ماده‌ی نشان گذاری را کاهش دهد. این کار بوسیله‌ی ایجاد تنش میان ماده‌ی نشان گذاری و بخش سینی مانند، انجام می شود( این تنش ها زمانی رخ می دهد که یک ماده‌ی نشان گذاری و سینی های آن از امپلنت های با اتصال داخلی، جدا شوند.
در مسیر سه بعدی( در تمام روش هایی که در ترمیم های دندانی مستقمی مورد استفاده قرار می گیرد)، انحراف مواد نشان گذاری یک دغدغه‌ی به شمار می آید. این مسئله باید بسته به نقطه‌ی مرجع که اندازه گیری حاصل می شود، به صورت نسبی یا مطلق در نظر گرفته شود. انحراف مطلق زمانی در نظر گرفته می شود که نقطه‌ی مرجع خارجی باشد درحالی که انحراف نسبی زمانی در نظر گرفته می شود که یک محل در داخل سیستم به عنوان مرجع انتخاب گردد. با توجه به چندین مطالعه، در بررسی کنونی، انحراف نسبی به عنوان پارامتر مورد مطالعه در نظر گرفته شده است زیرا فواصل حاصله‌ی نهایی از امپلنتی حاصل شده که مشابه دیگری است. این نوع از اندازه گیری می تواند نسبت به انحراف مطلق، بالینی تر باشد زیرا پروتزهای محافظت شده با امپلنت معمولا در نزدیکی همدیگر قرار می گیرند.
این مطالعه نشان داد که میانکنش ترکیبی مواد نشان گذاری و زاویه‌ی امپلنت اثری بر روی دقت شکل دهی( در مقایسه با شکل دهی دقیق) ندارد. نتایج این مطالعه به سه امپلنت محدود است و ممکن است برای نشان گذاری هایی که دارای تعداد بیشتر یا کمتری امپلنت باشند، صدق نکند. مطالعات آزمایشگاهی و عملی دیگری نیاز است تا بتوان بررسی کاملی بر روی مزیت های یک ماده‌ی نشان گذاری انجام شود و بتوان نتیجه گری قطعی در مورد آن بیان کرد و بتوان گفت این ماده‌ی نشان گذاری توانایی دقیق بودن در سناریوهای بالینی مختلف را دارای می باشد یا نه!
نتیجه گیری
مواد نشان گذاری پلی وینیل سیلوکسان و پلی اتر دارای دقت ابعادی مشابه برای رویه های انتقال مورد استفاده در امپلنت های موازی و زاویه دار، هستند. بنابراین پایه‌ی نتایج این مطالعه، استفاده از هر دو ماده‌ی نشان گذاری( یعنی پلی وینیل سیلوکسان و پلی اتر) برای ایجاد نشان گذاری در امپلنت های موازی و زاویه دار است.استفاده از مطالب زير با ذكر منبع راسخون، بلامانع مي باشد.
/ج
