اختلالات خوردن در رژيم هاى سخت

رژيم هاى سخت و طولانى مدت كاهش وزن ممكن است موجب به وجود آمدن اختلال در خوردن و خطرات جدى در سلامتى افراد باشد و بيمارى هاى جسمى و روحى شديدى را به وجود آورد. مهم ترين اختلال مربوط به خوردن، پرخورى و بى اشتهايى عصبى است كه هر دو از تأثير روانى وسوسه داشتن وزن كم نشأت مى گيرد و صدمات زيانبارى را براى افراد به دنبال دارد كه گاهى غيرقابل جبران است. شيوع اين اختلال در دختران و زنان جوان و يا بعضى از ورزشكاران كه به وزن بدنشان توجه بيش از حد دارند، بيشتر از ساير افراد است. نگرش و فرهنگ جامعه در به وجود آمدن اين اختلال بى تأثير نيست. زمانى كه لاغر بودن بيش از حد به عنوان زيبايى به شمار مى رود، اين افراد براى رسيدن به اين هدف سعى در كاهش وزن، بيش از حد مجاز دارند كه سلامتى آنها را به خطر مى اندازد. در مورد ورزشكاران نيز در برخى از رشته ها مانند ايروبيك، شنا، ژيمناستيك و ... كاهش وزن در عملكرد ورزشى آنها تأثير دارد. در اين ورزشكاران نيز به نوعى اختلال خوردن در حال شيوع است. البته همان طور كه قبلاً گفته شد فقط در ورزشكارانى ديده مى شود كه توجه افراطى به وزن خود دارند.
بى اشتهايى عصبى در دختران و زنان جوان زير ۲۵ سال شايع تر است. افرادى كه دچار بى اشتهايى عصبى هستند با وجود اين كه وزن بسيار كمى دارند، ترس شديد از چاق شدن موجب مى شود از غذاخوردن امتناع كنند. اين افراد معمولاً تصور نادرستى از وزن و ظاهر خود دارند و مرتب خود را در آينه نگاه مى كنند و با وجود لاغرى مفرط و وزن پائين فكر مى كنند كه چاق هستند و اضافه وزن دارند و بايد وزن خود را كم كنند. اگر اين افراد در سن رشد باشند افزايش وزن و قد آنها نسبت به همسالانشان كمتر است و رشد خوبى ندارند و در آينده دچار مشكلات جسمى و بيمارى هاى سخت و بى علاج مى شوند. آمنوره يا اختلال در عادت ماهيانه در اين افراد وجود دارد كه ورزش هاى سخت با شدت و زمان طولانى انجام مى دهند.
در پرخورى عصبى فرد كنترلى بر خوردن ندارد و ممكن است در كوتاه مدت حجم زيادى از غذا را مصرف كند و بعد با استفراغ عمدى و يا استفاده از مسهل سعى در دفاع غذاى مصرفى كند يا از خوردن چند وعده غذاى بعدى پرهيز كند و به خود گرسنگى طولانى مدت بدهد و براى جبران يك وعده پرخورى ورزش هاى شديد انجام دهد تا وزن اضافه شده را كم كند. افرادى كه دچار اين ۲اختلال هستند، اعتماد به نفس پائينى دارند و افسردگى و اضطراب از شكل ظاهرى خود، در آنها ديده مى شود. شيوع پرخورى عصبى بيشتر از بى اشتهايى عصبى است. بى اشتهايى عصبى حدود يك درصد كل جمعيت را دربرمى گيرد. ولى ۱۰ درصد جمعيت به پرخورى عصبى مبتلا هستند. دلايل مشتركى كه در هر ۲اختلال وجود دارد، اعتماد به نفس پائين و علاقه شديد به لاغرى و مشكلات روانى در اين افراد است كه نياز به مشاوره روانشناسى دارند.