من فرزند آخرالزمان فاطمه‌ام!

دوره مي‌افتم
كوچه به كوچه
خانه به خانه
در به در
تا روزي كه بيابم
آن عطر خاك‌آلود چادر مادر را.
من بي‌يادگارترينم
از مادري كه هرگز نديدم
اندوه
تمام آن چيزي است كه از مادرم به من به ارث رسيده است.
دوره مي‌افتم.
شايد اين كوچه
هماني باشد كه در آن، راه را بر مادرم بستند
ديوارهاي اينجا چقدر متورم‌اند از آن سيلي نابه‌هنگام!
من تمام جغرافياي اين خاك را زير پا گذاشته‌ام
و تاريخ را يكسره دوره كرده‌ام
و آنچه از لابه‌لاي اوراقش به من رسيد
چيزي نبود
جز پاره‌هاي سند خونين فدك.
اكنون
من پفر از فريادم
و اعتراض من در صداي باد مي‌پيچد.
فدك مال من است
مال مادرم
و ولايت،
ارثيه پدري‌ام،
و ابوتفراب
كه به هر خاكي دست مي‌زد،
كيميا مي‌شد
اگر دستانش را نمي‌بستند!
قرن‌ها مي‌گذرد
اما زخم كهنه دل از ياد نمي‌رود.
مي‌خواهم بگويم
فرزند آخرالزمان فاطمه‌ام(س)
كه به خونخواهي‌اش
آواره‌ترينم
من فدك را باز پس مي‌گيرم
فدك
فقط يك قطعه زمين به نام مادرم نيست
كه بتوان از آن گذشت
فدك، حق آب و گل فاطمه(س) جهان است
كه تكه تكه شد
حرمت خاكي است
بركت يافته از نام فاطمه(س)
كه اگر نبود
كره خاكي
بي‌هيچ درنگي
برباد مي‌رفت
و هيچ نمي‌ماند
جز همان ذرات خاك فروريخته
 از لابه‌لاي انگشتان خوني علي(ع)