منش امام صادق (ع)

غذاي داغي را به حضور امام صادق (عليه السلام) آوردند، چندين بار فرمود: نستجير بالله من النار: پناه مي بريم به خدا از آتش ‍ جهنم ، ما قدرت خوردن غذاي داغ را نداريم ، پس چگونه قدرت تحمل آتش دوزخ را داشته باشيم . اين گفتار را فرمود تا غذا خنك شد و از آن خورد روزي بنده كفشش پاره شد، و كفش از پايش در آمد، با پاي برهنه راه رفت ، در حالي كه دستهايش ‍ را به سوي آسمان بلند كرده و به خدا عرض مي كرد: رب لاتكلني الي نفسي طرفه عين ابدا لا اقل من ذلك لااكثر: پروردگارا مرا به اندازه يك چشم بهم زدن و نه كمتر و نه زيادتر به خودم وامگذار(در حالي كه) قطرات اشك آنچنان از ديدگانش مي ريخت كه از اطراف محاسنش سرازير مي شد. جالب اينكه : امام صادق (عليه السلام) همراه خود پارچه سبزي داشت كه در آن مقداري تربت (خاك قبر) امام حسين (عليه السلام) گذاشته بود، و هنگامي كه وقت نماز مي رسيد آن تربت را بر سجاده اش مي ريخت و بر آن سجده مي كرد. آري نمازي كه با ياد ايثارگري امام حسين (عليه السلام) باشد، موجب كمال نماز است ، و به نماز روح تازه اي مي بخشد.