در بيشه‌ي صولت چو علي شير وغائي

شاعر : خاقاني

مانند علي سرخ عضنفر توئي ارچه		در بيشه‌ي صولت چو علي شير وغائي
گر تيغ علي فرق سري يک سره بشکافت		از نسل فريدوني نز آل عبائي
روزي که بر اعدا کني آهنگ شبيخون		البرز شکافي تو اگر گرز گرائي
آوازه‌ي کوست نپذيرد به صدا کوه		خود روزبه آئي که شه روز بهائي
از گرد سياه سپهت بر تن گردون		ترسد که شود سست دل از سخت صدائي
اين يک تنه صد لشکر جرار چو خورشيد		قطني شود اين ازرق عين الرسائي
محتاج به لشکر نه‌اي ايرا که ز دولت		کرايش اين دائره‌ي سبز وطائي
دولت نبرد منت رسمي و معاشي		دارنده‌ي لشکرگه اين هفت بنائي
جمشيد کياني، نه که خورشيد کياني		قرآن چه کند زحمت بوعمرو و کسائي
چون فضل ربيعي، نه که چون فصل ربيعي		کز نور عياني، همه رخ عين سنائي
قدر توبر افلاک سپه راند و پسش گفت		کز جود طبيعي همه لطفي و نمائي
از طالع ميلاد تو ديدند رصدها		ما در تو نگنجيم که بس تنگ فضائي
تسيير براندند و براهين بفزودند		اختر شمران، رومي و يوناني و مائي
کردند همه حکم که رد پانصد و هشتاد		هيلاج نمودند که جاوي بقائي
خواهند ز تو امن، فزع يافتگان ز آنک		ابخاز به دست آوري و روم گشائي
گرچه ملک الغرب توئي تا ابد، اما		در ظلمت و در خوف چراغي و رجائي
هرچند که لنبک دهد آسايش بهرام		بر تخت خراسان ملک الشرق توشائي
صد منزل از آن سوي فلک رفت ثنايت		بهرام به شاهي به و لنبک به صقائي
زلزال فنا گر بدرد سقف جهان را		وز قدر تو صد منزل از آن سوي ثنائي
ايران به تو شد حسرت غزنين و خراسان		توسد همه رخنه‌ي زلزال فنائي
في وصف معاليک معاني تناهت		چون گفته‌ي من رشک معزي و سنائي
جان پيشکشت سازم اگر پيش من آئي		افديک به نفسي و معاديک فدائي
سر نعل بهاي سم اسبت کنم آن روز		دل روي نمايت دهم ار روي نمائي
دل جاي تو شد، خواه روي خواه نشيني		کائي به کمين دل من ران بگشائي
خورشيد مني، من به چراغت طلبم ز آنک		بر تو نرسد حکم که تو خانه خدائي
گه گه به سر روزن چشمم گذري تيز		من در شب هجران و تو در ابر خفائي
اين غارت جان چيست خود اين جنگ تو با کيست؟		بيمار توام باز نپرسي و نيائي
هيچ افتدت امشب که بر افتادگي من		گرگ آشتيي کن، مکن اين گرگ ربائي
يا بر شکر خويش مرا خواني مهمان		رحم آري و بر کاهش جانم نفزائي
تو بر جگري دست نيالائي و حقا		يا بر جگر ريش به مهمان من آئي
خستي دل خاقاني و روزيش نپرسي		جز بر جگري نيست مرا دست روائي
او در سخن از نابغه برده قصب السبق		کاي خسته‌ي پيکان من آخر تو کجائي
کيخسرو ايران ملک المغرب کز قدر		چون خسرو نعمان کرم از حاتم طائي
داراي ملوک عجم، اسکندر ثاني		بر خسرو توران رسدش بار خدائي
اقليم گشائي که ز جاسوسي عدلش		کز چشمه‌ي جودش نکند خضر جدائي
شاهي که دهد صدمه‌ي کرناي فتوحش		بيجاده نيارد که کند کاه ربائي
توقيع ملک ديد جهان گفت زهي حرز		گوش کر پيران فلک را شنوائي
شمشير ملک ديد هدي گفت فديناک		هم داعيه‌ي امني و هم دفع وبائي
در شانه‌ي دست ظفر آئينه‌ي غيبي		طاغوت پرستان را طاعون و بلائي
از سهم تو زنگار گرفت آينه‌ي چرخ		هم آينه هم صيقل شمشير قضائي
اي تيغ ملک در کف رخشانش همانا		کز آينه‌ي مملکه زنگار زدائي
ذوق تو برد عارضه‌ي احمقي از خصم		در چشمه‌ي حيوان ورق زهر گيائي
اي نيزه‌ي شاه، اي قلم تخته‌ي نصرت		احسنت زهي زهر که ترياق شفائي
اي دست ملک بخ‌بخ اگر ساغر و شمشير		از نقطه‌ي دولت الف عز و علائي
اي جود ملک واهب رزقي و جهان را		ماهي و نهنگند، تو درياي سخائي
اي رايت شه نادره لرزاني و قائم		اميد به توست و تو ضمان‌دار وفائي
اي پرچم رايات ملک چشم بدت دور		بحر عدني گوئي يا کوه صفائي
چون نقش بصر در سيهي نور سپيدي		کز پر غراب آمده در فر همائي
هستي حجر الاسود و کعبه علم شاه		چون زلف بتان در ظلمان اصل ضيائي
اي نامزد خاتم جمشيد که بر تو		تا کعبه به جاي است بر آن کعبه بجائي
اي راي ملک ذات سپهري که دو وقت		ختم است جهان‌داري و حقا که سزائي
اي تحت لوايت همه آفاق، ندانم		يا صاعقه خشمي تو و يا ابر رضائي
چون آدم و داود خليفه توئي از حق		ظل ملک العرشي يا عرش لوائي
گر رحمت حق هست عطا پاش و خطا پوش		حق زي تو پناهد که پناه خلفائي
هست از تو عطاها و خطا نيست زهي شاه		تو رحمت حق بر همه آفاق عطائي
بهرام اسد هيبتي ار چه که به بخشش		عيسي عطائي، ملک الموت خطائي
چون ماه همه عزم و چو شعري همه سعدي		خورشيد فلک همت و برجيس حيائي
بودند کيان بهتر آفاق و نيايت		چون تير همه فهم و چو کيوان همه رائي
رستم ظفري بل که فرامرز شکوهي		بهتر ز کيان بود و تو بهتر ز نيائي
در کشور دولت چو نبي شهر علومي		جمشيد فري بل که کيومرث دهائي
امسيت و خيل الشعرا تحت لوائي		اصبحت و راس الامرا تحت جناحيک
ختم الامرائي به و ختم الشعرائي		درشان تو و من به سخا و سخن امروز
کز عدل قبول آور اخلاص دعائي		باد از مدد عدل تو پيوند حياتت
ادريس بقا باش که فردوس لقائي		بر تخت شهنشاهي و در مسند عزت
کورا ابد الدهر جهاندار تو بائي		دادار جهان مشفق هر کار تو بادا

در بيشه‌ي صولت چو علي شير وغائي

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته