عصبانیت سبب ناکارآیی ریه ها می شود

عصبانیت می تواند منجر به اختلالات ریوی شود. پژوهشگران می گویند عصبانیت می تواند سبب ناکارآمدی ریه و اختلالات مزمن شود.
بررسی 670 مرد آمریکایی 45 تا 86 ساله که قبلا نظامی بوده اند، نشان داد که سیستم ریوی کسانی که میزان بیشتری از پرخاشگری از خود نشان می دهند نسبت به کسانی که پرخاشگری کمتری دارند، عملکرد بدتری دارد.پژوهشگران دریافتند که نارسایی سیستم ریه و شش ها در مردان عصبی زودتر رخ می دهد. به این ترتیب پژوهشگران امیدوارند راهی برای درمان اختلالات تنفسی بیابند. این افراد در سال 1986 از طریق پرسشنامه مورد آزمون پرخاشگری قرار گرفته بودند. همچنین عملکرد ریه آن ها نیز مورد ارزیابی قرار گرفته و این آزمون ها در یک دوره هشت ساله مرتبا تکرار شده است.دکتر رزالیند رایت از دانشکده پزشکی هاروارد که مدیریت این تحقیق را برعهده داشته است می گوید: "مردانی که پرخاشگری بیشتری داشته اند عملکرد بدتری در سیستم تنفسی داشته اند و میزان این اختلال در طول زمان افزایش یافته است."سایر مطالعات در این زمینه نشان داده است که ضعف عملکرد ریه با افزایش آمادگی برای مزمن شدن اختلالات ریه همراه بوده است که منجر به بیماری های مزمنی چون اختلالات ریوی و قلبی شده و سبب مرگ می شود.در ضمن دکتر رایت می گوید به دلیل آنکه گروه مورد مطالعه اغلب سفید پوست بوده، در پایگاه اقتصادی-اجتماعی پائینی قرار داشته و همچنین نظامی سابق بوده اند این یافته ها را نمی توان به کل جامعه تعمیم داد.او بر این باور است که عصبانیت و پرخاشگری می تواند سیستم عصبی و هورمونی بدن را تحت تاثیر قرار داده و منجر به بروز اختلالات مزمنی در برخی از ارگان های بدن از جمله شش ها و ریه شود.دکتر رایت می گوید: "کارکنان بهداشتی باید نسبت به وضعیت هیجانی مراجعان هشیار باشند زیرا این وضعیت در عملکرد سیستم ریوی موثر است."یافته های اساسی سبب افزایش توجه ما به رابطه نزدیک میان روان و بدن می شود و در سال های آتی ممکن است موجب دستیابی به کشفیات مهم تری در این زمینه شود.در همین حال دکتر جان مور گیلون متخصص بیماریهای ریوی و سخنگوی انجمن قفسه سینه بریتانیا این مطالعه را یک کار ارزشمند می خواند:" میان عصبی بودن در دراز مدت و پرخاشگری با کاهش عملکرد ریه و شش ها یک ارتباط قابل توجه مشاهده شده است."وی می گوید اگر اختلال ریوی ناشی از عوامل هیجانی باشد یا هر دوی آن ها ناشی از یک عامل سوم باشند، عامل ناشناخته در این زمینه هنوز کاملا مشخص نشده است. با این حال دکتر گیلون معتقد است:" یافته های اساسی سبب افزایش توجه ما به رابطه نزدیک میان روان و بدن می شود و در سال های آتی ممکن است موجب دستیابی به کشفیات مهم تری در این زمینه شود."