هنر برقراري ارتباط در محيط خانوادگي
خانم «ويرجينيا ويتز» در كتاب آدم سازي مي نويسد: ارتباط در نظر من به چتر بسيار بزرگي مي ماند كه تمام آنچه را كه در ميان آدميان مي گذرد مي پوشاند و بر آن اثر مي گذارد.
هر طفلي كه چشم به جهان مي گشايد تنها از طريق ارتباط است كه مي آموزد چگونه حرف بزند، چگونه راه برود، چگونه بشنود و... پس ارتباط است كه استعدادهاي بالقوه كودك را به فعليت در مي آورد و او را با اصول اوليه زندگي و آداب و فرهنگ آشنا مي كند.
در نتيجه برقراري ارتباط است كه انسان زيبايي هاي دنيا را مشاهده مي كند، به زندگي عشق مي ورزد، به ازدواج تن در مي دهد و به خاطر ارتباط با فرزندان به دشوارترين كارهاي زندگي با چهره اي گشاده رو مي آورد و آنها را به جان مي خرد.
ارتباط است كه سبب پويايي فكر و انديشه مي شود و انسان را قادر مي سازد به سفر در اعماق فضا و قعر اقيانوسها بپردازد و علوم بشري را از نقطه اي به نقطه ديگر انتقال دهد پس مي توان گفت آموزش و پرورش در كلمه «ارتباط» خلاصه مي شود.
از اين مقدمه به نتيجه حساس ارتباط پي مي بريم و در مي يابيم كه همه سقوط ها و صعودها در پرتو ارتباط تحقق مي يابند، البته ارتباط بر دوگونه است گاهي ارتباط براساس عقل و منطق صورت مي گيرد كه چنين ارتباطي، ارزشمندي انسان را ظاهر مي كند و گاه ارتباط بر مبناي هوي و هوس انجام مي شود و همه شرافتهاي خدادادي و الهي انسان را برباد مي دهد.
به عنوان مثال اگر زنان و مردان در محيط خانوادگي به جاي لجاجتها و خودخواهي ها، زبان يكديگر را درك و با مهر و محبت با هم رفتار مي كردند هرگز كودكان معصوم آنها بي سرپرست و بي پناه نمي شدند.
اما آنچه مسلم است اينكه برقراري ارتباط با ديگران كار آساني نيست، زيرا انسان موجود پيچيده و ظريفي است و ارتباط با چنين موجودي مهارت و ظرافت خاصي مي طلبد به عبارت ديگر آدمي مي تواند فضا را تسخير كند و به اعماق اقيانوسها راه پيدا كند، ولي فتح قله وجودي انسان به سادگي امكان پذير نيست.
اگر پيروزي ما به شكست شخص ديگري بستگي دارد، آن موفقيت، بسيار كوتاه مدت خواهد بود در مقابل، هنگامي كه موفقيت ما ارزش نويي را براي دنياي اطرافمان به وجود مي آورد، آن موفقيت مي تواند تداوم يابد و باعث ترقي همه بشود. در زندگي خانوادگي اين مسأله را همسران به دفعات تجربه مي كنند.
بنابراين، زماني كه ما به تفريق و تقسيم ادامه مي دهيم، خيلي زود به محدوده صفر واقعي مي رسيم. اما با ادامه دادن جمع و ضرب هرگز به چنين محدوده اي نخواهيم رسيد.
بدون ترديد دنياي ما، دنياي رقابت است، ولي موفقترين رقابت كنندگان هم فقط تابع رقابت نيستند و صرفاً براي بخش كوچكي از موفقيت نمي جنگند، بلكه آنها كساني هستند كه مي خواهند به تمام شيريني موفقيت دست پيدا كنند.
پس موفقيت و ارزش واقعي را هرگز نمي توان به اجبار از ديگران گرفت. موفقيت و خرسندي ما تنها به وسيله خود ما بايد به وجود آيد. بنابراين، بايد تنها روي رقابت مثبت تمركز كرد تا در مسير رسيدن به هدفها، موانع پيش روي ما را كنار بگذارد.
هر طفلي كه چشم به جهان مي گشايد تنها از طريق ارتباط است كه مي آموزد چگونه حرف بزند، چگونه راه برود، چگونه بشنود و... پس ارتباط است كه استعدادهاي بالقوه كودك را به فعليت در مي آورد و او را با اصول اوليه زندگي و آداب و فرهنگ آشنا مي كند.
در نتيجه برقراري ارتباط است كه انسان زيبايي هاي دنيا را مشاهده مي كند، به زندگي عشق مي ورزد، به ازدواج تن در مي دهد و به خاطر ارتباط با فرزندان به دشوارترين كارهاي زندگي با چهره اي گشاده رو مي آورد و آنها را به جان مي خرد.
ارتباط است كه سبب پويايي فكر و انديشه مي شود و انسان را قادر مي سازد به سفر در اعماق فضا و قعر اقيانوسها بپردازد و علوم بشري را از نقطه اي به نقطه ديگر انتقال دهد پس مي توان گفت آموزش و پرورش در كلمه «ارتباط» خلاصه مي شود.
از اين مقدمه به نتيجه حساس ارتباط پي مي بريم و در مي يابيم كه همه سقوط ها و صعودها در پرتو ارتباط تحقق مي يابند، البته ارتباط بر دوگونه است گاهي ارتباط براساس عقل و منطق صورت مي گيرد كه چنين ارتباطي، ارزشمندي انسان را ظاهر مي كند و گاه ارتباط بر مبناي هوي و هوس انجام مي شود و همه شرافتهاي خدادادي و الهي انسان را برباد مي دهد.
به عنوان مثال اگر زنان و مردان در محيط خانوادگي به جاي لجاجتها و خودخواهي ها، زبان يكديگر را درك و با مهر و محبت با هم رفتار مي كردند هرگز كودكان معصوم آنها بي سرپرست و بي پناه نمي شدند.
اما آنچه مسلم است اينكه برقراري ارتباط با ديگران كار آساني نيست، زيرا انسان موجود پيچيده و ظريفي است و ارتباط با چنين موجودي مهارت و ظرافت خاصي مي طلبد به عبارت ديگر آدمي مي تواند فضا را تسخير كند و به اعماق اقيانوسها راه پيدا كند، ولي فتح قله وجودي انسان به سادگي امكان پذير نيست.
رعايت اصول اخلاقي زمان نمي شناسد
محاسبه گر باشيم
اگر پيروزي ما به شكست شخص ديگري بستگي دارد، آن موفقيت، بسيار كوتاه مدت خواهد بود در مقابل، هنگامي كه موفقيت ما ارزش نويي را براي دنياي اطرافمان به وجود مي آورد، آن موفقيت مي تواند تداوم يابد و باعث ترقي همه بشود. در زندگي خانوادگي اين مسأله را همسران به دفعات تجربه مي كنند.
بنابراين، زماني كه ما به تفريق و تقسيم ادامه مي دهيم، خيلي زود به محدوده صفر واقعي مي رسيم. اما با ادامه دادن جمع و ضرب هرگز به چنين محدوده اي نخواهيم رسيد.
بدون ترديد دنياي ما، دنياي رقابت است، ولي موفقترين رقابت كنندگان هم فقط تابع رقابت نيستند و صرفاً براي بخش كوچكي از موفقيت نمي جنگند، بلكه آنها كساني هستند كه مي خواهند به تمام شيريني موفقيت دست پيدا كنند.
پس موفقيت و ارزش واقعي را هرگز نمي توان به اجبار از ديگران گرفت. موفقيت و خرسندي ما تنها به وسيله خود ما بايد به وجود آيد. بنابراين، بايد تنها روي رقابت مثبت تمركز كرد تا در مسير رسيدن به هدفها، موانع پيش روي ما را كنار بگذارد.
