جوان و اُنس با قرآن

جوانی، بهترین دوران برای مأنوس شدن با قرآن مجید است، چنان‏که آمده است: «هر کس در حالی که جوان و با ایمان است قرآن بخواند، قرآن با گوشت و خونش آمیخته می‏شود».
قرائت قرآن در سیره امامان معصوم و بزرگان، ارزش الهی داشته است. امام رضا علیه‏السلام شب هنگام در بستر خویش بسیار قرآن تلاوت می‏کرد و وقتی که به آیه‏ای درباره بهشت یا دوزخ می‏رسید، می‏گریست، از خدا بهشت می‏طلبید و از دوزخ به او پناه می‏برد.
جاذبه قرآن به اندازه‏ای است که تلاوت آیه‏هایی از آن، زمینه اُنس با همه قرآن را فراهم می‏سازد. البته این اعجاز است که اگر کسی معنای حقیقی سوره‏های قرآن را نداند و فقط توانایی تلاوت آن را داشته باشد، به همین مقدار از فیض خدا بهره برد و همین عبادت لفظی، او را به عبادت فکری می‏رساند.
رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم می‏کوشید مردم از راه تلاوت، با قرآن مأنوس شوند، آن را خوب بفهمند و به فهمیده‏های خود عمل کنند.
چه خوش است یک شبی بکُشی هوا را                           به خلوص خواهی ز خدا، خدا را
به حضور خوانی ورقی ز قرآن                                            فکنی در آتش کتب ریا را
شود آنکه گاهی بدهند راهی                                           به حضور شاهی چو من گدا را
(الهی قشمه‏ای)
در حالات علامه طباطبایی رحمه‏الله آمده است:
«شب‏های ماه رمضان تا صبح بیدار بود، مقداری مطالعه می‏کرد و پس به دعا و قرائت قرآن، نماز و دعا می‏پرداخت».
حضرت امام راحل، روزانه چندین نوبت قرآن می‏خواند و در ماه رمضان هر روز 10 جزء آن را تلاوت می‏کرد.
همه شب تا سحر آن عشق‏بازان                                     ز شوق دوست چون شمع گدازان
کنند اجزای قرآن را تلاوت                                                 به ترتیل و تفکر وز درایت
کنند از فکر در آیات قرآن                                                   هزاران درد و جان خویش درمان
... خوشا آنان که شب زین دفتر عشق                             همی خوانند نام دلبر عشق
خوشا آنان که هر شب تا سحرگاه                                      بدین خوش نغمه از دل برکشند آه
زمخشری در کشاف، از شخصی به نام اصمعی چنین نقل می‏کند:
از مسجد بصره بیرون آمدم، عربی بیابانی به من گفت: از کدام قبیله‏ای؟ گفتم: از بنی اصمع، گفت: از کجا می‏آیی؟
گفتم: از آنجا که سخن خداوند رحمان (قرآن) را می‏خوانند (مسجد)، گفت: برای من هم بخوان. من چند آیه از سوره والذاریات را برایش تلاوت کردم تا به آیه «فِی السَّماءِ رزقُکُمْ و ما تُوعَدونَ» رسیدم.
مرد گفت: کافی است، آن‏گاه برخاست، شترش را نحر کرد، گوشت آن را به نیازمندان بخشید، شمشیر و کمانش را شکست، به گوشه‏ای افکند و رفت.
وقتی من (اصمعی) با هارون الرشید به زیارت خانه خدا رفتیم، هنگام طواف دیدم کسی با صدای آهسته مرا می‏خواند، همان مرد عرب بود، پیکرش نحیف و رنگ صورتش پریده می‏نمود. وقتی مرا دید، سلام کرد و گفت: بار دیگر همان سوره را برایم بخوان.
هنگامی که به همان آیه رسیدم، فریاد کشید و گفت: ما وعده خدای خود را به خوبی یافتیم، آیا پس از این هم آیه‏ای هست!
من آیه بعد را خواندم «فَوَربَّ السماء و الاَرض أَنَّه لَحَقٌّ»، مرد دیگربار فریاد کشید و گفت: به راستی عجیب است، چه کسی خداوند جلیل را به خشم آورده است که این‏گونه سوگند یاد می‏کند، آیا سخن او را باور نکردند که ناگزیر قسم خورده است؛ این جمله را سه بار تکرار کرد، به زمین افتاد و مرغ روحش به سوی ملکوت پرواز کرد.