نویسندگان: دیمیتری نیکولایویچ تریفونوف و ولادیمیر تریفونوف
برگردان: عبدالله زرافشان
برگردان: عبدالله زرافشان
ترکیبات منیزیوم مانند پنبه‌ی نسوز، طلق، دولومیت، ویشم از زمانهای بسیار دور شناخته شده بودند و در موارد گوناگون مورد استفاده قرار می‌گرفتند. به هر حال این مواد به عنوان ترکیبات مستقل شناخته نمی‌شدند و تصور می‌شد گونه‌هایی از آهک باشند.
وایکر (1)، در سال 1618، موفق به کشف چشمه‌های معدنی در اپسم (2)، واقع در انگلستان، شد. در سال 1695، نمکی تلخ مزه، که همان سولفات منیزیوم بود، در آب چشمه‌ی اپسم کشف شد و بعدها در پزشکی مورد استفاده قرار گرفت.
بعدها، دانشمندان دریافتند که نمک اپسم مصنوعی را می‌توان از اثر اسید سولفوریک بر محلول مادر باقیمانده از خالص کردن نمک استخراجی از آب دریا به دست آورد. تفاوت میان نمک اپسم و نمک گلاوبر (سولفات سودیوم) مشخص شد اما تفاوت میان آهک و منیزی سفید مدتهای مدیدی ناشناخته باقی ماند. بلاک اولین کسی بود که اختلاف بین قابلیت حل شدن این مواد و سولفاتهای آنها در آب را تعیین کرد. طبق نظر نیومن (3)، اکسید منیزیوم منیزی سفید، و پیرو لوزیت منیزیوم سیاه بود.
منیزیوم فلزی (اگرچه بسیار ناخالص و به مقدار جزئی) برای اولین بار در سال 1808، توسط دیوی، با استفاده از همان روش جداسازی پتاسیوم و سودیوم تهیه شد. این فلز به مقدار قابل توجه و به شکل خالص در سال 1831، توسط شیمیدان فرانسوی، بوسی، به دست آمد. نام این عنصر از کلمه‌ی منیزی مشتق شده است.
پی‌نوشت:
1. Wiker.
2. Epsom.
3. Newman.
تریفونوف، دیمیتری نیکولایویچ؛ تریفونوف، ولادیمیر؛ (1390)، تاریخچه‌ی کشف عناصر شیمیایی، برگردان: عبدالله زرافشان، تهران: شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ چهارم
