نویسنده: محمد غفارنیا
حضرت امام صادق (علیه السلام) می‌فرمایند: هنگامی كه سر مبارك حسین بن علی (علیه السلام) را نزد یزید (لعنه الله) آوردند، علی بن الحسین و دختران امیرالمؤمنین (علیه السلام) را نیز وارد بارگاه یزید نمودند. در این هنگام دست و بازوی علی بن الحسین را به غل و زنجیر بسته بودند.
یزید برای شماتت رو به علی بن الحسین (علیه السلام) كرد و گفت: خدا را شكر و سپاس می‌گویم كه پدر تو را به قتل رسانید!!
امام زین العابدین (علیه السلام) در پاسخ فرمود: لعنت خدا بر كسانی باد كه به چنین قتل ناروایی اقدام كردند!
یزید از این جواب در خشم شد و دستور داد كه گردن امام را بزنند.
آن حضرت فرمود: ای یزید، اگر تو مرا بكشی چه كسی دختران رسول خدا را به منازلشان در مدینه خواهد رسانید، در حالتی كه سرپرست و محرمی جز من ندارند؟
در اینجا خشم آن ظالم فرو نشست و گفت: ای علی بن الحسین، غیر از تو كس دیگری آنان را به منازل خویش نخواهد رسانید. سپس دستور داد سوهانی حاضر کردند و خود با دست خویش، زنجیرگردن امام را برید و بیرون آورد؛
سپس گفت: ای ابا محمد، آیا می‌دانی چرا زنجیر را از گردن تو باز كردم؟
امام فرمود: بلی، خواستی به این وسیله منتی بر ما گذاشته باشی.
یزید گفت: آری، به خدا قسم، جز این قصد دیگری نداشتم و این آیه را خواند:
(وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَیْدِیكُمْ وَیَعْفُو عَنْ كَثِیرٍ) (1) هر مصیبتی به شما برسد به خاطر اعمالی است كه خودتان انجام داده‌اید و بسیاری را نیز عفو می‌كند. »اشاره به این كه حوادث كربلا نتیجه اعمال خود شما بود.
ولی امام علی بن الحسین (علیه السلام) در پاسخ فرمود: این آیه درباره ما نازل نشده است، بلكه این آیات درباره ما نازل شده است:
(مَا أَصَابَ مِن مُّصِیبَةٍ فِی الْأَرْضِ وَلَا فِی أَنفُسِكُمْ إِلَّا فِی كِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَأَهَا ? إِنَّ ذَ?لِكَ عَلَى ... كِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَأَهَا ? إِنَّ ذَ?لِكَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ)
هیچ مصیبتی در زمین و نه در وجود شما روی نمی‌دهد، مگر این كه همه آنها قبل از آن كه زمین را بیافرینیم در لوح محفوظ ثبت است؛ و این امر برای خدا آسان است. (2)
(لِكَیْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَكُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاكُمْ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ)
این به خاطر آن است كه برای آنچه از دست داده اید، تأسف نخورید و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشید، و خداوند هیچ متكبر فخر فروشی را دوست ندارد. (3)
و ما كسانی هستیم كه هرگز به خاطرآنچه از دست داده ایم، متأسف و غمگین نخواهیم بود؛ و به خاطر آنچه به ما برسد و یا در دست داریم خوشحال و مغرور نگردیم. (4)
پی‌نوشت‌ها:
1-شوری/30.
2-حدی/22و23.
3-حدید/22و23.
4-تفسیر علی بن ابراهیم: ج2. ص277.
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول
