«شيراك عربي» و ديكتاتور عراق
در مقابل نان و پنيرهاي فرانسوي، بشكه هاي نفت ارزان قيمت عراق چهره هاي احزاب چپ و راست را سياه و جايگاه حزب نئوگليست شيراك را مطمئن و مستحكم مي كرد.
در زمستان سال 2002 و بهار سال 2003 ژاك شيراك رييس جمهور فرانسه در زماني كه آمريكا و انگليس قصد اشغال عراق را داشتند، طوفاني سياسي به راه انداخته بود تا به تنها هدفش يعني جلوگيري از سرنگوني صدام حسين، ديكتاتور وقت عراق برسد. رييس جمهور فرانسه با استفاده از روابط سياسي كشورش با آمريكا و انگليس تلاش بسياري براي حفظ صدام در راس قدرت انجام داد. شيراك حتي براي اينكه آمريكا و انگليس صدام را از تخت پايين نكشند به اختلاف افكني در سازمان ملل مبادرت ورزيد، ولي در آن زمان شايد كمتر كسي از نيت اصلي اقدامات شيراك خبر داشت.جاي سوال اين جاست كه واقعا چرا شيراك آن قدر اصرار بر ماندن صدام و عدم حضور آمريكايي ها در منطقه داشت؟
اريك آيشمن و كريستوفر بولتانسكي، خبرنگار و تحليل گر روزنامه پاريسين چاپ فرانسه نيز در كتابي تحت عنوان «شيراك عربي» به اين سوال پاسخ داده و سياست هاي مبهم و چند محوري سال هاي اخير فرانسه و شيراك را در قبال غرب و كشورهاي خاورميانه را مورد بررسي قرار مي دهند.
با توجه به اين كه شيراك در سال هاي پاياني حكومت خود در پست رياست جمهوري به سر مي برد و به زودي بايد دفتر مجلل خود در كاخ ورساي را با كتابخانه شخصي منزلش عوض كند، به نظر نمي رسد طرح اين موضوع آن هم در كتابي قطور منطقي باشد؛ ولي همان طور كه آيشمن و بولتانسكي نوشته اند علم به سياست «غرب محوري» شيراك، شايد بيشتر از همه به نفع كسي باشد كه بهار سال 2007 ميلادي رييس جمهور آينده فرانسه خواهد شد.
اين دو نويسنده اعتقاد دارند سياست فعلي فرانسه در قبال خاورميانه و عرب هاي آن كه در سال هاي نه چندان دور شكل گرفته، به اين زودي ها تغيير نمي كند و رييس جمهور بعدي بايد اين كتاب را به طور دقيق مطالعه و يا حتي حفظ كند.
به نظر آيشمن، بولتانسكي، يكي از علل حمايت فرانسه ازرژيم بعث؛ طرح دوستي شيراك و صدام حسين در سال هاي 1970 و علت ديگر اعمال تحريم هاي سازمان ملل عليه عراق بوده است.
بعد از اشغال كويت در سال 1990، وقتي صدام به قصد كويت لشگركشي كرد، سازمان ملل به همراه دولتهاي غربي تحريم هايي عليه عراق وضع كردند كه نتيجه آن تصويب برنامه «نفت در برابر غذا» از سوي اين سازمان شد.
وقتي تحريم ها شروع شد، عراقي ها حاضر نبودند نفت خود را به كساني كه اين تحريم ها را نوشته اند و تصويب كرده اند، بفروشند و ماهي هاي اين آب گل آلود بيشتر از همه به فرانسه رسيد.
در مقابل نان و پنيرهاي فرانسوي، بشكه هاي نفت ارزان قيمت عراق چهره هاي احزاب چپ و راست را سياه و جايگاه حزب نئوگليست شيراك را مطمئن و مستحكم مي كرد.
آيشمن و بولتانسكي كه مانند ساير نويسنده هاي فرانسوي روحيه وطن پرستي خود را نمي توانند پنهان كنند، در كتابشان از شيراك به خاطر مخالفت با بوش و بلر در اشغال عراق انتقاد نمي كنند؛ بلكه مضمون شكايت آنها اشتباه كوچك شيراك در برخورد با جنگ عراق است.
در زمستان سال 2002 و بهار سال 2003 ژاك شيراك رييس جمهور فرانسه در زماني كه آمريكا و انگليس قصد اشغال عراق را داشتند، طوفاني سياسي به راه انداخته بود تا به تنها هدفش يعني جلوگيري از سرنگوني صدام حسين، ديكتاتور وقت عراق برسد. رييس جمهور فرانسه با استفاده از روابط سياسي كشورش با آمريكا و انگليس تلاش بسياري براي حفظ صدام در راس قدرت انجام داد. شيراك حتي براي اينكه آمريكا و انگليس صدام را از تخت پايين نكشند به اختلاف افكني در سازمان ملل مبادرت ورزيد، ولي در آن زمان شايد كمتر كسي از نيت اصلي اقدامات شيراك خبر داشت.جاي سوال اين جاست كه واقعا چرا شيراك آن قدر اصرار بر ماندن صدام و عدم حضور آمريكايي ها در منطقه داشت؟
اريك آيشمن و كريستوفر بولتانسكي، خبرنگار و تحليل گر روزنامه پاريسين چاپ فرانسه نيز در كتابي تحت عنوان «شيراك عربي» به اين سوال پاسخ داده و سياست هاي مبهم و چند محوري سال هاي اخير فرانسه و شيراك را در قبال غرب و كشورهاي خاورميانه را مورد بررسي قرار مي دهند.
با توجه به اين كه شيراك در سال هاي پاياني حكومت خود در پست رياست جمهوري به سر مي برد و به زودي بايد دفتر مجلل خود در كاخ ورساي را با كتابخانه شخصي منزلش عوض كند، به نظر نمي رسد طرح اين موضوع آن هم در كتابي قطور منطقي باشد؛ ولي همان طور كه آيشمن و بولتانسكي نوشته اند علم به سياست «غرب محوري» شيراك، شايد بيشتر از همه به نفع كسي باشد كه بهار سال 2007 ميلادي رييس جمهور آينده فرانسه خواهد شد.
اين دو نويسنده اعتقاد دارند سياست فعلي فرانسه در قبال خاورميانه و عرب هاي آن كه در سال هاي نه چندان دور شكل گرفته، به اين زودي ها تغيير نمي كند و رييس جمهور بعدي بايد اين كتاب را به طور دقيق مطالعه و يا حتي حفظ كند.
به نظر آيشمن، بولتانسكي، يكي از علل حمايت فرانسه ازرژيم بعث؛ طرح دوستي شيراك و صدام حسين در سال هاي 1970 و علت ديگر اعمال تحريم هاي سازمان ملل عليه عراق بوده است.
بعد از اشغال كويت در سال 1990، وقتي صدام به قصد كويت لشگركشي كرد، سازمان ملل به همراه دولتهاي غربي تحريم هايي عليه عراق وضع كردند كه نتيجه آن تصويب برنامه «نفت در برابر غذا» از سوي اين سازمان شد.
وقتي تحريم ها شروع شد، عراقي ها حاضر نبودند نفت خود را به كساني كه اين تحريم ها را نوشته اند و تصويب كرده اند، بفروشند و ماهي هاي اين آب گل آلود بيشتر از همه به فرانسه رسيد.
در مقابل نان و پنيرهاي فرانسوي، بشكه هاي نفت ارزان قيمت عراق چهره هاي احزاب چپ و راست را سياه و جايگاه حزب نئوگليست شيراك را مطمئن و مستحكم مي كرد.
آيشمن و بولتانسكي كه مانند ساير نويسنده هاي فرانسوي روحيه وطن پرستي خود را نمي توانند پنهان كنند، در كتابشان از شيراك به خاطر مخالفت با بوش و بلر در اشغال عراق انتقاد نمي كنند؛ بلكه مضمون شكايت آنها اشتباه كوچك شيراك در برخورد با جنگ عراق است.
