شنیدن مناجات دوست ( سید بن طاووس )
مرحوم علامه مجلسی قدس سره از ملحقات کتاب انیس العابدین و علامه میرزا حسین نوری قدس سره1 نقل می کنند که :
مرحوم سید بن طاووس قدس سره می فرماید : در یک سحرگاه در یرداب مطهر از حضرت صاحب الامر ارواحنافداه این مناجات را شنیدم که می فرمود :
« اللهم ان شیعتنا خلقت من شعاع انوارنا و بقیة طینتنا و قد فعلوا ذنوباً کثیره اتکالا علی حبنا و ولایتنا فان کانت ذنوبهم بینک و بینهم فاصفح عنهم فقد رضینا و ما کان منها فیما بینهم فاصلح بینهم وقاص بها عن خمسنا و ادخلهم الجنة و زحزحهم عن النار و لا تجمع بینهم و بین اعدائنا فی سخطک » .
« خدایا ؛ شیعیان ما را از شعاع نور ما و بقیه طینت ما خلق کرده ای ، آنها گناهان زیادی با اتکاء بر محبت به ما و ولایت ما کرده اند ، اگر گناهان آنها گناهی است که در ارتباط با توست از آنها بگذر که ما را راضی کرده ای و آنچه از گناهان آنها که در ارتباط با خودشان است ، خودت بین آنها را اصلاح کن و از خمسی که حق ماست به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش جهنم نجات بده و آنان را با دشمنان ما در خشم و سخط خود جمع نفرما .
همچنین آن بزرگوار در کتاب « مهج الدعوات » خودشان آورده اند که : در شب چهارشنبه 23 ذیقعده الحرام سال 638 قمری در سر من رای بودم ، سحرگاهان در سرداب مطهر می شنیدم که آن حضرت علیه السلام در حق شیعیان خود بدین عبارت دعا می فرمود :
« الهی بحق من ناجاک و بحق من دعاک فی البر و البحر تفضل علی فقراء المومنین و المومنات بالغناء و الثروة و علی مرضی المومنین و المومنات بالشفاء و الصحة و علی احیاء المومنین و المومنات باللطف و الکرم و علی اموات المومنین و المومنات بالمغفره و الرحمة و علی غرباء المومنین و المومنات بالرد الی اوطانهم سالمین ... » .
« یعنی خدایا ؛ بحق آنکه با تو مناجات کرد و به حق آنکه در خشکی و دریا تو را خواند بر فقراء مومنین به غناء و ثروت و بر بیمارانشان به شفاء و سلامتی و بر زندگانشان به لطف و کرم و بر امواتشان به مغفرت و رحمت و بر مسافران و غریبانشان به بازگشت به وطنهایشان تفضل فرما ... » .
سید بن طاووس می افزاید : تمام آن کلمات طیبات در خاطرم جا گرفت ... 2
مرحوم سید بن طاووس قدس سره می فرماید : در یک سحرگاه در یرداب مطهر از حضرت صاحب الامر ارواحنافداه این مناجات را شنیدم که می فرمود :
« اللهم ان شیعتنا خلقت من شعاع انوارنا و بقیة طینتنا و قد فعلوا ذنوباً کثیره اتکالا علی حبنا و ولایتنا فان کانت ذنوبهم بینک و بینهم فاصفح عنهم فقد رضینا و ما کان منها فیما بینهم فاصلح بینهم وقاص بها عن خمسنا و ادخلهم الجنة و زحزحهم عن النار و لا تجمع بینهم و بین اعدائنا فی سخطک » .
« خدایا ؛ شیعیان ما را از شعاع نور ما و بقیه طینت ما خلق کرده ای ، آنها گناهان زیادی با اتکاء بر محبت به ما و ولایت ما کرده اند ، اگر گناهان آنها گناهی است که در ارتباط با توست از آنها بگذر که ما را راضی کرده ای و آنچه از گناهان آنها که در ارتباط با خودشان است ، خودت بین آنها را اصلاح کن و از خمسی که حق ماست به آنها بده تا راضی شوند و آنها را از آتش جهنم نجات بده و آنان را با دشمنان ما در خشم و سخط خود جمع نفرما .
همچنین آن بزرگوار در کتاب « مهج الدعوات » خودشان آورده اند که : در شب چهارشنبه 23 ذیقعده الحرام سال 638 قمری در سر من رای بودم ، سحرگاهان در سرداب مطهر می شنیدم که آن حضرت علیه السلام در حق شیعیان خود بدین عبارت دعا می فرمود :
« الهی بحق من ناجاک و بحق من دعاک فی البر و البحر تفضل علی فقراء المومنین و المومنات بالغناء و الثروة و علی مرضی المومنین و المومنات بالشفاء و الصحة و علی احیاء المومنین و المومنات باللطف و الکرم و علی اموات المومنین و المومنات بالمغفره و الرحمة و علی غرباء المومنین و المومنات بالرد الی اوطانهم سالمین ... » .
« یعنی خدایا ؛ بحق آنکه با تو مناجات کرد و به حق آنکه در خشکی و دریا تو را خواند بر فقراء مومنین به غناء و ثروت و بر بیمارانشان به شفاء و سلامتی و بر زندگانشان به لطف و کرم و بر امواتشان به مغفرت و رحمت و بر مسافران و غریبانشان به بازگشت به وطنهایشان تفضل فرما ... » .
سید بن طاووس می افزاید : تمام آن کلمات طیبات در خاطرم جا گرفت ... 2
پی نوشت
1 . البته محدث نوری در نجم الثاقب در ذیل حکایت 19 در انتساب این واقعه به سید بن طاووس تردید می فرمایند .
2 . سید نعمت الله حسینی ، مردان علم در میدان عمل ، ج3 ، ص 384 و 387 – بحارالانوار ، ج 53 ، ص 302 .
