اگر پذيرش امامت در کودکي به خاطر تهديد بزرگان شيعه بوده باشد ؟

شايد اعتقاد به امامت و ولايت امامان در کودکي ، براساس تهديد و تحميل از سوي بزرگان شيعه بوده است ؟
پاسخ : اين فرضيه نيز باطل است ، زيرا با ورع و قداست بزرگان طايفه ي اماميه ، هيچ گاه نمي توان باور کرد که آنان با تهديد و تحميل مردم را به اطا عت از اشخاص دعوت کرده باشند ! به ويژه آن که بزرگان طايفه ي شيعه در طول اين مدت در شديدترين وضع ـ به جهت پذيرش دعوت اهل بيت عليهم السلام ـ به سر مي برده و در عين حال مردم را به پيروي از اهل بيت دعوت مي نمودند . پذيرش دعوت اهل بيت عليهم السلام، و دعوت به آنان، سود مادي و مقام ظاهري در پي نداشت تا توهم طمع به اين امور باشد . پذيرفتني نيست که عقلا و علماي اماميه، به نادرستي بر امامت شخصي در کودکي تباني و اتفاق داشته باشند ، در حالي که اين کار سبب ايجاد انواع محروميت ها براي آنان بود ! اين نيست مگر اين که دعوت آنان ناشي از اعتقاد به امامت آن شخص بوده است .
رهبري و امامت اهل بيت عليهم السلام، برخلاف ديگران ، زعامتي همراه با سرباز ، لشکر و ابهت پادشاهي نبوده است . همچنين آنان دعوت سري همانند دعوت هاي صوفيه و فاطميون نداشتند، زيرا آنان بين رهبر و مردم فاصله مي انداختند ، تا فرض شود که رهبر از مردم دور است با آن که مردم به او ايمان دارند . امامان معصوم عليهم السلام براي مردم آشکار و معلوم بودند و معاشرت با آنها از نزديک امکان داشت به جز امام زمان عليه السلام که به دلايل سياسي ، معاشرت با آن حضرت محدود بود .
منبع:کتاب امامت در سنين کودکي