صميميت با مردم

ابوعبيده گويد: من رفيق و همراه امام باقر (عليه السلام) بودم ، سوار بر مركب كه مي شديم نخست من سوار مي شدم بعد او، به هر كس كه مي رسيد احوالپرسي مي كرد و دست مي داد و وقتي از مركب پياده مي شد با رهگذران سلام و احوالپرسي مي كرد و دست مي داد. عرض كردم : مولاي من ، من از هيچ كس چنين نديده ام كه با مردم اين چنين صميمي باشد؟. فرمود: مومنان وقتي بهم مي رسند و با هم مصافحه مي كنند تا دست در دست هم دارند گناهانشان آنگونه مي ريزد كه برگهاي پائيزي از درخت مي ريزد، و خداوند به آنها نظر مي كند تا از هم جدا گردند.
منبع:داستان صاحبدلان