انفاق بعد از نماز
مردي اعرابي وارد مدينه شد و از كريم‌ترين مردم سؤال كرد، امام حسين را به او معرفي كردند، وارد مسجد شد و آن بزرگوار را در حال نماز يافت،پشت سر آن بزرگوار ايستاد و اين شعر را خواند:
لم يحب الان من رجاك و من حرك من دون بابك الحلقه
انت جــــواد و انـــت معتـــمد ابوك قد كان قــاتل الفسقه
لو لا الذي كان من اوائلكم كانت علينا الجحيم منطبقه
آنكه به تو اميدوار شده نااميد نگشته، و كسي كه بر درخانه آمده و دق‌الباب كرده به اميد بخشش آمده.
تو بخشنده و مورد اعتمادي، پدرت كشندة فاسقين بود.
اگر هدايت جد و پدرت نبود، آتش جهنم ما را فرا مي‌گرفت.
امام حسين نمازش را سلام داده و به قنبر فرمودند: آيا از مال حجاز چيزي باقي مانده است؟
گفت: بله، چهار هزار دينار باقي مانده است.
فرمودند: آن را بياور كه نيازمند حقيقي آن آمده است.
قنبر دينارها را آورد، امام دو برد خود را از تن در آورده و دينارها را در آن پيچيد و دست مباركشان را از شكاف د رخارج كردند؛ زيرا به خاطر كم بودن دينارها از اعرابي خجالت كشيدند و اين شعر را سرودند:
خذها فاني اليك معتذر و اعلم باني عليك ذو شفقه
لو كان في سيرنا الغاه عصا امست سمانا عليك مندفقه
لكن ريب الزمان ذو غير والكف مني قليله النفقه
بگير اين مقدار دينار را، من به خاطر كمي آن از تو عذر مي‌خواهم و بدانكه من نسبت به تو مهربانم.
اگر در آينده وسيله فراهم شد ثروت سرشاري بر تو ريزش خواهد كرد. ليكن مردم زمان بيگانه پرستند و اينك دست ما خالي است. (ريب الزمان، يعني حيله مردم زمان، منظور اين است كه مردم به جاي اينكه خلافت را به خاندان رسالت بسپارند و خمس و زكاتشان را به ايشان برسانند تا به دست مستحق حقيقي برسانند به غير مراجعه مي‌كنند.)
اعرابي دينارها را گرفته و هاي هاي گريه كرد! امام فرمودند: شايد آنچه عطا كردم به تو، كم است كه گريه مي‌كني؟!
اعرابي گفت: نه، وليكن گريه من براي اين است كه چرا اين دستهاي با سخاوت زيرخاك خواهد رفت.
منبع:www.salat.ir
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله
لم يحب الان من رجاك و من حرك من دون بابك الحلقه
انت جــــواد و انـــت معتـــمد ابوك قد كان قــاتل الفسقه
لو لا الذي كان من اوائلكم كانت علينا الجحيم منطبقه
آنكه به تو اميدوار شده نااميد نگشته، و كسي كه بر درخانه آمده و دق‌الباب كرده به اميد بخشش آمده.
تو بخشنده و مورد اعتمادي، پدرت كشندة فاسقين بود.
اگر هدايت جد و پدرت نبود، آتش جهنم ما را فرا مي‌گرفت.
امام حسين نمازش را سلام داده و به قنبر فرمودند: آيا از مال حجاز چيزي باقي مانده است؟
گفت: بله، چهار هزار دينار باقي مانده است.
فرمودند: آن را بياور كه نيازمند حقيقي آن آمده است.
قنبر دينارها را آورد، امام دو برد خود را از تن در آورده و دينارها را در آن پيچيد و دست مباركشان را از شكاف د رخارج كردند؛ زيرا به خاطر كم بودن دينارها از اعرابي خجالت كشيدند و اين شعر را سرودند:
خذها فاني اليك معتذر و اعلم باني عليك ذو شفقه
لو كان في سيرنا الغاه عصا امست سمانا عليك مندفقه
لكن ريب الزمان ذو غير والكف مني قليله النفقه
بگير اين مقدار دينار را، من به خاطر كمي آن از تو عذر مي‌خواهم و بدانكه من نسبت به تو مهربانم.
اگر در آينده وسيله فراهم شد ثروت سرشاري بر تو ريزش خواهد كرد. ليكن مردم زمان بيگانه پرستند و اينك دست ما خالي است. (ريب الزمان، يعني حيله مردم زمان، منظور اين است كه مردم به جاي اينكه خلافت را به خاندان رسالت بسپارند و خمس و زكاتشان را به ايشان برسانند تا به دست مستحق حقيقي برسانند به غير مراجعه مي‌كنند.)
اعرابي دينارها را گرفته و هاي هاي گريه كرد! امام فرمودند: شايد آنچه عطا كردم به تو، كم است كه گريه مي‌كني؟!
اعرابي گفت: نه، وليكن گريه من براي اين است كه چرا اين دستهاي با سخاوت زيرخاك خواهد رفت.
منبع:www.salat.ir
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله
تصاوير زيبا و مرتبط با اين مقاله
