دوست داشتن بعضی از غذاها و دوست نداشتن بعضی دیگر
کودکان ممکن است غذایی را از نظر رنگ ، بو و طعم دوست داشته و بعضی غذاهای دیگر را دوست نداشته باشند، مخصوصا در سال دوم تولد دوست نداشتن بعضی از غذاها بیشتر ظاهر می شود. بنابراین مادر چه درحال سلامت و چه دربیماری کودک باید غذایی راکه کودک دوست دارد به او عرضه کند و از دادن غذاهایی که دوست ندارد خود داری نماید.
اصرار کردن در خوردن غذا – وعده وعید دادن – جایزه دادن و بالاخره عصبانی شدن والدین.
بعضی از مادران در موقعی که کودک به عللی از خوردن غذا مخصوصا هنگام بیماری خودداری میکند به اواصرار می کنند، وعده وعیدهایی به او می دهند، حتی جایزه می دهند و بالاخره اگر کودک غذا نخورد عصبانی می شوند. اینگونه رفتارها نه فقط کمک نخواهد کرد بلکه کودک را از خوردن غذا باز میدارد. بعضی از مادران به عنوان جایزه شیرینی و شکلات یا پول می دهند تا کودک غذایش را بخورد. کودک در دفعات بعد غذا نمی خورد تا جایزه دیگری دریافت کند. بعضی از مادران کودک را می خوابانند و غذا را به داخل دهان او فرو می کنند به طوری که کودک ممکن است پس از خوردن غذا استفراغ کند. اگر این روش در مورد بعضی از غذاها به دفعات تکرار شود کودک ممکن است تا آخر عمر از خوردن آن غذا خودداری کند.
شرکت دادن کودکان در غذا خوردن
کودک در سن 10 تا 12 ماهگی موقعی که می تواند قشق را به دست گیرد، می خواهد در غذا خورد خود شرکت کند، بنابراین باید به اواجاز داد که خود قاشق را در دست گیرد و در غذا خوردن شرکت کند. کودک در سن دو سالگی خودش مستقلا می خواهد غذایش را بخورد. اگر مادر بخاطر کثیف کردن لباسهایش اجازه ندهد که کودک در غذا خوردن شرکت کند، کودک ممکن است از غذا خوردن با میل رغبت خودداری کند و غذای کمتری بخورد یا اصلا غذا نخورد.
زمان ناکافی برای غذا خوردن
بعضی از مادران زمان کافی برای غذا خوردن کودک منظور نمی کنند. کودکی را که مشغول باز ی است، ناگهان صدا می کنند که به اوغذا دهند. چنین کودکی آمادگی برای خوردن غذا ندارد. پدر و مادر باید قبل از آماده غذا ، کودک را صدا کنند، دست و صورت او را بشویند و درمورد غذا با او گفتگو کنند، حتی قبلا به کودک بگویند که غذای خوب و خوشمزه ای برای او تهیه کرده اند تا کودک برای غذا خوردن آمادگی پیدا کند. اگر همه فامیل روی صندلی و میز غذا می خورند برای کودک نیز صندلی تهیه شود که او نیز مانند همه اعضای فا میل مسلط به میز غذا باشند. هنگام غذا خوردن همه اعضای خانواده باید در مورد غذا با یکدیگر گفتگو کنند تا زمان غذا خوردن زمان خوش و شادی برای همگی باشد.
اشتهای کودکان
اشتهای کودکان در حال سلامت ممکن است از روزی تا روز دیگر و از وعده ای تا وعده دیگر متفاوت باشد. اگر کودک در یک وعده نسبت به غذا اشتها ندارد و غذایش را نمی خورد پدر و مادر نباید نگران باشند و باید کودک را آزاد بگذارند، اگر مشکلی نداشته باشد، نوبت دیگر غذا را خواهد خورد. معمولا کودکان اگر دچار بیماری عفونی یا غیر عفونی گردند دچار کم اشتهایی می شوند.
خوردن غذای عصرانه یا خوردن مواد غذایی بین دو وعده غذایی
کودکان معمولا از 2 سالگی به بعد مایلند بین دو وعده غذای اصلی خود چیزی بخورند. مادر می تواند آب میوه طبیعی، میوه تازه یا میوه خشک شده ، انواع آجیل و بیسکویت هایی که دارای مواد مغذی هستند به کودک عرضه کند. در این صورت قسمتی از نیاز کودک نیز تأمین می گردد. بعضی از کودکان اگر بین دو وعده غذای اصلی خود چیزی بخورند، غذای اصلی را نخواهند خورد، در چنین شرایطی به کودکان نباید چیزی داد.
غذای روزانه کودک باید کامل و سرشار از همه مواد مغذی باشد
غذای روزانه کودک باید دارای همه مواد مغذی باشد. کودک برحسب نیاز خود، نوع ومقدار غذا را انتخاب کرده و خواهد خورد. مشکل تغذیه در سن 2 تا 3 سالگی موقعی به وجود می آید که مادر بخواهد غذایی را که خود دوست دارد به کودک بدهد وحتی بخوراند. کودک در مقابل عمل مادر که می خواهد با اصرار غذایی را به او بخوراند امتناع می کند و در نتیجه مشاجره بین مادر وکودک به وجود می آید.
موقعی که کودک به سن 2 سالگی رسید می توان رژیم غذایی پدر و مادر را به او عرضه کرد. رژیم غذایی کودک باید شامل (غلات مانند ذرت، گندم، برنج) ، سبزی ها، میوه ها، گوشت و شیر و لبنیات باشد. چربی و رژیم غذایی کودکان زیر دو سال نباید محدود باشد ولی موقعی که کودک به سن 2 سالگی رسید رژیم غذایی او از نظر مقدار چربی باید محدود شود.در این سن باید 30% کالری مورد نیاز کودک چربی باشد (10 درصد چری اشباع شده و 7 تا 8 درصد چربی اشباع نشده). مقدار کلسترول غذای کودک نباید بیش از 100 میلی گرم برای هر 1000 کالری مورد نیاز کودک باشد. انجمن قلب آمریکا توصیه کرده است که چنین رژیم غذایی از تصلب عروق قلب و افزایش وزن کودکان جلوگیری می کند.
مواد غذایی مورد نیاز کودک
انرژی: میزان انرژی که کودک در سن 1 تا 3 سالگی نیاز دارد بستگی به چگونگی رشد و همچنین فعالیت او دارد ولی به طور متوسط 1300 کالری در روز نیاز او را برطرف می کند.
پروتئین: کودکان بین یک تا سه سالگی، روزانه 16 گرم پروتئین نیاز دارند.
املاح: شایع ترین کمبود غذایی در سن یک تا سه سالگی کمبود آهن ، کلسیم ، روی، ویتامین B6 و ویتامیA می باشد. اگر کودک تحریک پذیر است ، زود خسته می شود، زیاد خمیازه می کشد و رنگ رخساره اش پریده است، دچار کمبود آهن می باشد. کودکانی که عادت غذایی صحیح ندارن، مواد غذایی که آهن ندارد مانند شیر، آب میوه، مایعات گازدار می خورند و غذاهایی که سرشار از آهن می باشد مانند گوشت گوسفند، زرده تخم مرغ، عدس ، ماهی کمتر می خورند دچار کم خونی ناشی از فقر آهن می شوند.
کلسیم: یکی از مشکلات تغذیه کودکان کمبود کلسیم بدن آنهاست. نیاز بدن کودک در سنین 1 تا 3 سالگی در حدود800 میلی گرم کلسیم در 24 ساعت می باشد. اگر کودکی موادی که دارای کلسیم می باشد مانند شیر، لبنیات (ماست و پنیر و...) نخورد کلسیم به بدن او نرسیده و بدن قادر نیست استخوان و دندانهای سالم بسازد. برای رسیدن کلسیم به مقدار مورد نیاز کودک یعنی 800 میلی گرم کلسیم، کودک باید دولیوان (نیم لیتر) شیر در روز بخورد.
روی: کودکانی که دچار کمبود روی هستند رشد نمی کنند، اشتها ندارند و التیام زخمهای بدنشان بیشتر از حالت طبیعی طول می کشد. بهترین منشأ روی عبارت است از: گوشت، انواع مغزها، ماهی و مخصوصا غذاهای دریایی که معمولا کودکان کمتر به خوردن آنها میل دارند و یا در دسترس آنها نیست.
اگر کودک از خوردن موادی که "روی" دارد محروم است باید به او فرآورده های روی به صورت دارو داده شود.
ویتامین B6 : این نوع ویتامین در گوشت، ماهی ، سیب زمینی، موز، حبوبات و نخود سبز وجود دارد.
ویتامین A: بهترین منشأ ویتامنی A لبنیات و روغن ماهی است. ماده اولیه ویتامین A در سبزی ها، مرکبات ، کدو ، هویج، سیب زمینی، هلو و زردآلو وجود دارد.
غنی سازی مواد غذایی: در مناطقی که کودکان دچار کمبود غذایی ذکر شده هستند، ضرورت دارد که به آرد گندم در دسترس کودکان، املاح و ویتامین های لازم اضافه گردد تا مواد غذایی لازم و ضروری به بدن آنها برسد و سلامتی آنها تامین گردد.
منبع:www. seemorgh.com
