ترنم شعر

خواب ماهي ها
خواب کمي است
اما ،
پشت آن
رؤياي دريا
آرميده است.
معادله ي منفي
ما آدم هاي امروز
زندگي را
از عرض خودمان
عبور مي دهيم؛
جاي آن که خودمان را
از طول آن عبور دهيم.
اين است
که زود تمام مي شويم.

رفتي و سال هاست مرا يک ستاره نيست
فانوس راه بود نگاهت، دوباره نيست
رفتي و نيست ياد تو در باورم، هنوز
باور نکرده ام که دلت سنگ خاره نيست!
زخمي تر از هميشه در اين دخمه مانده ام
در چار سمت حادثه ام، راه چاره نيست
من در حضور آينه سودگند مي خورم
در آسمان عشق تو، ابري بهاره نيست!
اين جا هجوم وحشي اندوه مي وزد
اما سکوت کهنه ي من چاپاره نيست
شايد بلال شهر مرا خواب برده است
ديگر طنين صوت اذان در مناره نيست
دل از تمام مردم عالم بريده ام
گوشم به غير نام تو را گوشواره نيست .

مي شود مگر تو را رو به هر طرف نديد
هر طرف که روکنم مي توان تو را شنيد
اي بلند بي نشان! اي نشانه ي بلند
آسمان به قامتت، جامه ي حيا بريد
سرشکسته باد دل! دل شکسته بادسر
من نشسته بودم و از دل تو خون چکيد
دشمنت خميده باد، زيربار آرزو
قامتت بلند باد! اي جوانه ي اميد
صد هزار آسمان، پله پله کهکشان
اي بلند تا ابد، کي توان به تو رسيد
گرچه بي نشانه اي، سينه داغدار توست
لاله يک نشانه است از هويت شهيد.