قيام با شمشير!!
برخي سؤال مي کنند که مطابق برخي روايات، امام زمان عليه السلام با شمشير قيام خواهد کرد و با آن به مقابله با مخافان حق و حقيقت و ظالمان خواهد پرداخت. اين مسأله قابل پذيرش نيست، زيرا چگونه ممکن است يک نفر با شمشير در مقابل تسليحات کشتار جمعي جديد و مخرّب که مي تواند کل کرده ي زمين را چندين بار نابود کند ايستاده و مقابله کند؟
اصل اين مسأله در روايات به آن اشاره شده است. محمد بن مسلم از امام باقر عليه السلام نقل کرده که فرمود: «... و أما شبهه من جدّه المصطفي صلي الله عليه و آله فخروجه بالسيف و قتله أعداء و رسوله صلي الله عليه و آله و الجّبارين و الطواغيت، و أنّه ينصر بالسيف و الرعب...»(1)؛ «و اما شباهت مهدي به جدش مصطفي صلي الله عليه و آله به خروج با شمشير و کشتن دشمنان خدا و دشمنان رسولش و جباران و طاغوت ها است. و همانا او به توسط شمشير و ترس نصرت و ياري خواهد شد...».
ولي بحث در آن است که مقصود از شمشير چيست؟ آيا شمشير موضوعيت و خصوصيت دارد، يا اشاره به چيزي ديگر است؟
در پاسخ به اين سؤال ها مي گوييم:
اولاً: چه اشکالي دارد که شخصي با شمشير ولي همراه با اعجاز الهي که حضرت را مساعدت مي کند با دشمنان خود به مقابله پردازد؟
ثانياً: به احتمال زياد مقصود از شمشير، قوت و اسلحه است زيرا مسلمانان در آن عصر يعني قبل از هزار سال اسلحه اي به جز شمشير نداشته و هرگز به ذهن آنها چنين تسليحاتي خطور نمي نکرده است، لذ ا از «اسلحه» به شمشير تعبير شده است.
در اين صورت دو احتمال وجود دارد:
الف. اين که امام زمان عليه السلام نيز به قدرت و اعجاز الهي و يا از راه تسلط بر تسليحات موجود بر ضد مخالفان و ظالمان استفاده مي کند.
ب. احتمال ديگر آن است که امام زمان عليه السلام با تسلط بر مراکز تصميم گيري و از کار انداختن وسايل جنگي آنها که با هسته هاي مرکزي ارتباط دارد، تمام آنها را از راه اعجاز يا طريق عادي از کار مي اندازد.
ثالثاً: مطابق برخي روايات، شمشيرهاي اصحاب حضرت از آهن است، ولي نه مثل اين آهن هايي که در دسترس ما قرار دارد، بلکه به گونه اي است که اگر يکي از آنان با شمشير خود بر کوه زند، آن را دو نيم مي کند، و بنابر تعبير ديگر، وسيله ي دفاعي آنان به گونه اي است که اسلحه ي دشمن هرگز بر آنها کارگر نيست.(2)
لذا ممکن است اسلحه اي را که حضرت و ياورانش به کار مي برند از وسايلي باشد که بتواند همه ي دستگاه هاي دشمنان را از کار بيندازد ولي در مقابل، هيچ دستگاهي بر آن کارگر نباشد، همان گونه که در اين زمان، بشقاب پرنده ها و اشياي نوراني شناخته نشده را مشاهده مي کنيم.
رابعاً: پيروزي عمده ي امام زمان عليه السلام و سيطره ي حضرت بر جهان از راه اقبال مردمي به سوي ايشان است. و ديگر از راه ترس و رعبي است که خداوند در قلوب مخالفان و ظالمان قرار مي دهد تا تمامک تسليحات خود را بر زمين گذارده، فرار کرده يا تسليم مي شوند، خصوصاً آن که در ابتداي ظهور، وقتي مقداري از معجزات حضرت را مشاهده کردند مي فهمند که امر او الهي است و نمي توان با مردم الهي مقابله کرد، بدين جهت تسليم حضرت مي شوند و گروه اندکي نيز که به مخالفت و مقابله مي پردازند نابود مي شوند.
خامساً: از کجا که در زمان ظهور حضرت مهدي عليه السلام اين اسلحه خطرناک در اختيار بشر باقي مانده باشد؛ زيرا ممکن است که در اثر حوادث و آشوب ها و جنگ هاي جهاني که پيش از ظهور آن حضرت اتفاق مي افتد اين اسلحه ها نابود شود.
سادساً: جنگها و کشتارهاي بي رحمانه، نتيجه ي جهل و ضلالت و بي خردي بشر است. حال اگر در عصر ظهور، عقل مردم کامل شود، بر فرض که سلاح هاي خطرناک در اختيار داشته باشند آن را بر ضدّ يکديگر به کار نمي گيرند؛ و نيروهايي که آن سلاح ها را در اختيار دارند پي به حقانيت حضرت برده و يا با ايجاد رعب و وحشت که در دلشان قرار مي گيرد از به کاربردن آن بر ضدّ حضرت خودداري مي کنند.
اصل اين مسأله در روايات به آن اشاره شده است. محمد بن مسلم از امام باقر عليه السلام نقل کرده که فرمود: «... و أما شبهه من جدّه المصطفي صلي الله عليه و آله فخروجه بالسيف و قتله أعداء و رسوله صلي الله عليه و آله و الجّبارين و الطواغيت، و أنّه ينصر بالسيف و الرعب...»(1)؛ «و اما شباهت مهدي به جدش مصطفي صلي الله عليه و آله به خروج با شمشير و کشتن دشمنان خدا و دشمنان رسولش و جباران و طاغوت ها است. و همانا او به توسط شمشير و ترس نصرت و ياري خواهد شد...».
ولي بحث در آن است که مقصود از شمشير چيست؟ آيا شمشير موضوعيت و خصوصيت دارد، يا اشاره به چيزي ديگر است؟
در پاسخ به اين سؤال ها مي گوييم:
اولاً: چه اشکالي دارد که شخصي با شمشير ولي همراه با اعجاز الهي که حضرت را مساعدت مي کند با دشمنان خود به مقابله پردازد؟
ثانياً: به احتمال زياد مقصود از شمشير، قوت و اسلحه است زيرا مسلمانان در آن عصر يعني قبل از هزار سال اسلحه اي به جز شمشير نداشته و هرگز به ذهن آنها چنين تسليحاتي خطور نمي نکرده است، لذ ا از «اسلحه» به شمشير تعبير شده است.
در اين صورت دو احتمال وجود دارد:
الف. اين که امام زمان عليه السلام نيز به قدرت و اعجاز الهي و يا از راه تسلط بر تسليحات موجود بر ضد مخالفان و ظالمان استفاده مي کند.
ب. احتمال ديگر آن است که امام زمان عليه السلام با تسلط بر مراکز تصميم گيري و از کار انداختن وسايل جنگي آنها که با هسته هاي مرکزي ارتباط دارد، تمام آنها را از راه اعجاز يا طريق عادي از کار مي اندازد.
ثالثاً: مطابق برخي روايات، شمشيرهاي اصحاب حضرت از آهن است، ولي نه مثل اين آهن هايي که در دسترس ما قرار دارد، بلکه به گونه اي است که اگر يکي از آنان با شمشير خود بر کوه زند، آن را دو نيم مي کند، و بنابر تعبير ديگر، وسيله ي دفاعي آنان به گونه اي است که اسلحه ي دشمن هرگز بر آنها کارگر نيست.(2)
لذا ممکن است اسلحه اي را که حضرت و ياورانش به کار مي برند از وسايلي باشد که بتواند همه ي دستگاه هاي دشمنان را از کار بيندازد ولي در مقابل، هيچ دستگاهي بر آن کارگر نباشد، همان گونه که در اين زمان، بشقاب پرنده ها و اشياي نوراني شناخته نشده را مشاهده مي کنيم.
رابعاً: پيروزي عمده ي امام زمان عليه السلام و سيطره ي حضرت بر جهان از راه اقبال مردمي به سوي ايشان است. و ديگر از راه ترس و رعبي است که خداوند در قلوب مخالفان و ظالمان قرار مي دهد تا تمامک تسليحات خود را بر زمين گذارده، فرار کرده يا تسليم مي شوند، خصوصاً آن که در ابتداي ظهور، وقتي مقداري از معجزات حضرت را مشاهده کردند مي فهمند که امر او الهي است و نمي توان با مردم الهي مقابله کرد، بدين جهت تسليم حضرت مي شوند و گروه اندکي نيز که به مخالفت و مقابله مي پردازند نابود مي شوند.
خامساً: از کجا که در زمان ظهور حضرت مهدي عليه السلام اين اسلحه خطرناک در اختيار بشر باقي مانده باشد؛ زيرا ممکن است که در اثر حوادث و آشوب ها و جنگ هاي جهاني که پيش از ظهور آن حضرت اتفاق مي افتد اين اسلحه ها نابود شود.
سادساً: جنگها و کشتارهاي بي رحمانه، نتيجه ي جهل و ضلالت و بي خردي بشر است. حال اگر در عصر ظهور، عقل مردم کامل شود، بر فرض که سلاح هاي خطرناک در اختيار داشته باشند آن را بر ضدّ يکديگر به کار نمي گيرند؛ و نيروهايي که آن سلاح ها را در اختيار دارند پي به حقانيت حضرت برده و يا با ايجاد رعب و وحشت که در دلشان قرار مي گيرد از به کاربردن آن بر ضدّ حضرت خودداري مي کنند.
پی نوشت :
1- بحارالانوار، ج51، ص218.
2- بصائر الدرجات، ص141.
