اختیاری (قراردادی) بودن

این ویژگیِ زبان شفاهی بشر است که نشانه‌ی زبانی به عنوان یک قانون، اختیاری (یا قراردادی) است به این مفهوم که هیچ پیوند ذاتی میان دالّ و مدلولش وجود ندارد (سوسور، 1916). بنابراین برای واژه‌ی «میز» نمی‌توان «میزبودگی» و برای واژه‌ی «کتاب» نمی‌توان «کتاب‌وش» را به کار برد. در عوض، مفهوم نشانه‌ی زبانی را قرارداد تعیین می‌کند، بدین معنا که یک جامعه زبانی برای عنوان‌گذاری یک مفهوم به شیوه‌ای خاص، توافق کرده‌اند در حالی که جامعه‌ی زبانی دیگر، برای آن مفهوم، نام دیگری قرار می‌دهند (مثلاً برای واژه‌ی «میز» در انگلیسی table در آلمانی Tisch و در دانمارکی bord به کار می‌رود). برخی موارد زبانی به واسطه‌ی جنبه‌ی مشخص شمایلی و تصویری که تا حدودی معرف مدلول خودند، از این مقوله مستثنا هستند. در حقیقت در دهه‌ی 1960 با ظهور نقشگرایی و ساختارگرایی زبانی، مفهوم اختیاری بودن نشانه‌ی زبانی زیر سؤال رفت. واژه‌های نام آوا مانند «کوکو»، «شرشر» و ... نمونه‌های خوبی برای شمایل‌گونگی هستند. نمونه‌ی دیگر شمایل‌گونگی نحوی است که ترتیب واژگان و توالی حوادث، معنای متن آن را نشان می‌دهد.
منبع مقاله :
نورگوا، نینا، (1394)، فرهنگ سبک‌شناسی، برگردان: احمد رضایی جمکرانی، مسعود فرهمندفر، تهران: انتشارات مروارید، چاپ اول