قبله محراب

ابـــروى كجت قبله محــراب من است
تاب گيســوى تو خود راز تب و تاب من است
اهـــــــــــل دل را به نيايش اگــر آدابى هست
يـــاد ديــــــــدار رُخ و موى تو آداب من است
آنچـــــــــه ديدم ز حـــريفان همه هشيارى بود
در صف مـى‏ زده بيـدارى من خواب من است
در يَم علـــــــــــــم و عمل مدعيان غوطه ورند
مستــى و بيهشى مى زده گرداب من است
هـــــر كسى از گنهش پوزش و بخشش طلبد
دوست در طــاعت من غافر و توّاب من است
حـــــــــــــــاش للّه كه جز اين ره، ره ديگر پويم
عشق روى تــو سرشته به‏گل و آب من است
هر كسى از غم و شادى است نصيبي او را
مــــــايه عشرت من جامِ مىِ ناب من است