تغذیه در اتاق رختکن

برای آموزش تغذیه به ورزشکاران محل ایده آلی وجود ندارد. انتخاب این محل به عوامل بسیاری بستگی دارد، بسیاری از مربیان آموزش تغذیه را در محدوده کلاس بهداشت مناسب می دانند، یا این که آن را پاسخگوی مشکلی می دانند که در ورزشکار به وجود آمده است. برای مثال معمولاً کاهش وزن برای یک ورزشکارٍ در حالٍ رشد حالت مخاطره آمیزی دارد. او احتیاج دارد که بافت عضلانی اش شکل گیرد و به عوضٍ کاهش وزن، افزایش قد پیدا کند. ممکن است در کلاس درس برای حفظ رشد به افراد اطلاعات مناسبی داده شود، اما برای رسیدن به وزن استاندارد زمان محدود است و این امر ممکن است منجر به رژیمهای سخت و کارهای مضرٍ دیگر گردد. در چنین حالتی، اگر هدف پیروزی است، مربی باید در این کار مداخله نماید، چون ورزشکاری که خوب تغذیه نشده باشد نمی تواند در صحنه رقابت خوب فعالیت نماید. ممکن است در این زمان کمک متخصص تغذیه نیز مورد نیاز باشد.
در واقع ورزشکاران اطلاعات تغذیه ای کمی در تمام طول مدت کارشان دریافت می کنند، و فقط زمانی این اطلاعات می تواند مؤثر قرار گیرد که صحیح، عملی و به موقع باشد.
هر کس می تواند به سهم خود فراگیرنده علم تغذیه باشد : فوتبالیست بسیار جوانی که برای اولین بار کم آبی بدن را تجربه می کند، دوندة زن برگزیده ای که در اثر بارداری اضافه وزن پیدا کرده، بسکت بالیست حرفه ای که از غذای بین را استفاده می کند، یا مادری که بعد از معاینات بدنی فرزندش قبل از شروع فصل مسابقات از پرشک فرزندش پیام تلفنی دریافت کرده است. این امر بستگی به دلیل آموزش، محل آن ، وسایل موجود، شایستگی معلم و ورزشکار دارد.
فرصت برای تدریس تغذیه همیشه وجود دارد. در طی دوران مدرسه غالباً تغذیه به طور کامل تدریس می شود، اما درسهای غیررسمی معمولاً در رختکن یاد گرفته می شود. تدریس تغذیه به ورزشکار نیاز به هیچ روش خاصی ندارد. یک مربی می گویند : « هر وقت بتوانم مقداری اطلاعات به دست می آورم» . تخمین نیازها، اطلاعات کنونی معلم و ورزشکار، و قدرت فراگیری و استفاده از اطلاعات مطالبی است که باید مورد توجه قرار گیرد. و از این اطلاعات در بقیه عمر هم سود خواهند برد. تمامی ورزشکاران برای یادگیری این که بدنشان چگونه مواد غذایی را مصرف می نماید، پتانسیل لازمه را دارند و بقیة عمرشان هم از این اطلاعات سود خواهند جست. یادگیری مستلزم صرف وقت، تمرین و مرور می باشد.
مراحل آموزش برای همه به یک نحو می باشد. چه در مورد تغییر رژیم باشد و چه در مورد غذاهای قبل از مسابقه، و یا کلاس درس بهداشت لازم است معلم مواد ذیل را بداند :
1-شناسایی احتیاجات دانش آموز و هدف از تدریس
2-تخمین معلومات دانش آموز
3-انتخاب وسیله ای برای ارزیابی
4-انتخاب و شکل تدریس
5-تنظیم اطلاعات
6-یاد دادن
7-آزمایش و اندازه گیری
تمام آموزشها با شناسایی احتیاجات ورزشکار و هدف از یادگیری شروع می شود. عامل مهم این است که بین احتیاجات فرد و احتیاجات معلم فرق گذاشته شود. بسیاری از مربیان و (متخصصان تغذیه) وقتی از کلاس بیرون می روند از سخنرانی خود احساس رضایت می کنند، در حالی که دانش آموزان حالت سردرگمی پیدا کرده اند.
برای مثال، از یک متخصص تغذیه جوان خواسته شد به هنگام تدریس دربارة استفاده بیشتر از مواد قندی به هنگام تمرین برای تیم دوندگان صحبت می کنند. این خانم درباره مزایای ذخیره گلیکوژن در عضله تأکید نمود و شمای تبدیل گلوکز به گلیکوژن را ترسیم نمود. از ترکیبات پیچیده کربوهیدرات غذاها و درصد جذب آنها صحب کرد و حتی متذکر شد که رژیم نقش مهمی در آماده سازی کبد برای دوی استقامت دارد. ولی آنچه را که این تیم واقعاً احتیاج به دانستن آن داشت این بود که چه غذاهای خاصی منبع مواد کربوهیدراته است، چه مقداری باید بخورند، و چه غذاهایی برای استقامت مفید می باشد. یک بحث عملی در این مورد باید روش می کرد که تغذیه صحیح می تواند چه نقش مهمی در عملکرد روند استقامت داشته باشد، و این که خوردن موادی از گروه غلات و میوه ها و سبزیها، کربوهیدرات بیشتری برای تولید انرژی در اختیار عضله قرار می دهد.
مرحله دوم تخمین اطلاعات ورزشکار می باشد، استفاده از دانشجویان فوق لیسانس و دکترا در تمرین درس فیزیولوژی به عنوان سوژه مورد مطالعه یک مسأله است و سروکار داشتن با رقصندگان زیر سن بلوغ و افزایش وزن مسأله دیگری است. یک تست برای تخمین اطلاعات ورزشکار راه بی خطری است. جواب سؤالات جهت مسکلات کنونی باعث می شود مشاور از احتیاجات یادگیرنده درک خوبی داشته باشد.
در این مرحله، می توان اهداف خاصی را مورد نظر قرار داد. نیل به اهداف در کوتاه مدت باید کار آسانی باشد. در یک هدف باید چهار عامل را مورد توجه قرار داد : ورزشکار، رفتار، شرایط موجود و نتیجه آن. برای مثال، بازیکنان یک تیم در حالی که فهرست سوپرها و رستورانهای نزدیک محل بازی خود را دارند، می توانند مواد و یا غذاهایی را انتخاب کنند که سالم باشد. با مشخص شدن هدف، مربی خودبه خود برای ارزیابی درجه ای قرار خواهد داد. بازیکنان یا برمی گردند و تقاضای پول بیشتری می کنند و یا این که شروع به گله و شکایت از وضع غذا خواهند کرد. اگر از آنها بخواهیم در محدوده خاصی عمل کنند، این امر به آسانی معلوم می کند که آیا احتیاج به استراتژی جدیدی هست و یا آن که تیم احتیاج به آموزش بیشتری دارد.
زمانی که اهداف مشخص شد، باید برای ارزیابی وسیله ای انتخاب شود. ارزیابیهای رسمی، مثل گرفتن امتحان در یک محیط ورزشی معمولاً عملی نیست. تغذیه اساسی، تغذیه برای عملیات ورزشی، و غذاهای قبل از مسابقه عناوینی است که در ارتباط با عادات غذایی، تجارب گذشته، زمان و پول است. مربی تیم از بازیکنان خواست کاری انجام دهند، مثلاً در انتخاب غذا و مواد مناسب از رستوران و یا سوپر آن محل. نکته در این جاست که بازیکنان اکنون رفتاری دارند که
انتظار می رود در طی آن مربی و یا مدیر تیم می تواند وقتی همه با هم غذا می خورند به طور غیررسمی مشاهداتی صورت دهد. آیا این راه غیرواقع بینانه ای است؟ چند سال قبل، تعدادی از اعضای یک تیم معروف بیس بال مشکلات بهداشتی خاصی پیدا کردند (که می توانست به عادات غذایی آنها ربط داشته و یا نداشته باشد). رسم بر این است که بازیکنان در روزهای بازی تا دیروقت بخوابند و صبحانه مفصل و چربی می خورند. و بعد در طول گرم کردن خود از مواد بی خاصیت استفاده می کنند و بعد از بازی هم یک غذای سبک در رستوران می خورند. هیأت مدیره تیم در کمال تعجب متوجه شد که بازیکنان (که بسیاری از آنها حقوقشان از رئیس جمهور آمریکا هم زیادتر بود) جیره پیشنهادی روزانه اشان از 50 درصد استاندارد هم کمتر بوده و نسبت به سایر بازیکنان چاقتر و سنگینتر بودند. یک هدف آن بود که عادات غذایی ورزشکاران را بهبود بخشیده و قبل از مسابقه مواد مغذی و کم چربی در محل به آنها داده شود. از آنجایی که خوردن غذا در آن محل علاوه بر مجانی بودن، راحت تر هم بود، بیشتر بازیکنان از این مزیت استفاده نمودند. بعداً با بررسی 24 ساعته رژیم ورزشکاران معلوم شد که همین غذا به تنهایی بیشتر از 50% مقدار مواد مغذی یک ورزشکار مذکر بالغ را برآورد می سازد. هرچند این امر مشکلات بهداشتی آنها را حل ننمود، ولی باعث شد تغذیه آنها بهتر شود و این امر تا حدودی مدیریت تیم را آسوده کرد.
زمانی که برای تدریس روش خاصی انتخاب شد، می توان درس را شروع کرد. زمان مناسب و عملی برای تدریس تغذیه به ورزشکاران هنگام معاینات بدنی است. معاینات بدنی واقعاً رویداد مهمی است. معمولاً چند پزشک، فیزیوتراپ، پرستار و سایر متخصصان بهداشت حضور دارند تا اعضای تیم را از جهت جراحات بررسی کرده و توصیه هایی جهت سلامتی کلی افراد به آنها نموده و برای آن فصل ورزشی رهنمودهایی بکنند و آزمایشات خاصی انجام دهند که اطلاعات مفیدی به آنها خواهد داد.
غالباً چهار تا شش ساعت طول می کشد تا از یک تیم معاینه کامل به عمل آید، و بین معاینات وقت زیادی وجود دارد. بروشورهای کوچکی که اطلاعات کلی را به طور خلاصه نوشته، برای این زمان مناسب می باشد و می توان آن را در همان محل خواند. مشکلات خاص، مثل کم شدن و یا زیاد شدن وزن را می توان بلافاصله مدنظر قرار داد.
این زمان موقعیت بی نظیری برای کسب اطلاعات در مورد عادات غذایی، عقاید، آمار غذایی و کالری دریافتی است. در همین زمان می توان سخنرانیهای کوتاهی درباره رهنمودهای تغذیه ای که مناسب ورزش خاصی است، ترتیب داد (مثل مقدار کالری مورد نیاز برای رشد، متابولیسم، و تمرین برای اعضای یک تیم فوتبال که زیر 15 سال قرار دارند). بیشتر ورزشکاران به غذاهای قبل و بعد از مسابقه، مقدار مایعات مورد نیاز، و خوبی و بدی مکملهای غذایی علاقه نشان می دهند. تعدادی از این کتابچه ها را می توان در سال انتظار قرار داد تا افراد در آرامش آن را مطالعه کنند.
اگر مربی تیم به ورزشکاران جوان غذاهای انتخابی و خوب را نشان دهد، آنها بهتر از هر زمان دیگر این مطلب را یاد می گیرند. به خصوص اگر والدین آنها هم درگیر این ماجرا باشند. سمینار والدین و مربی تیم راهی بسیار عالی برای آموزش تغذیه می باشد. به علاوه در کلاسهای علوم بهداشت، اقتصاد خانواده، و یا تربیت بدنی می توان تغذیه مقدماتی را به ورزشکاران آموزش داد.
/خ