غمزه دوست

سر كوى تــــــو اى دوست نـــــــدارم جايى
در سرم نيست بجز خاك درت سودايى
بـــــــر در ميكـــــــــده و بتكــــــــــده و مسجد و دير
سجــــده آرم كه تو شايد، نظرى بنمايى
مشكلى حــــــل نشد از مـــــدرسه و صحبت شيخ
غمـــــزه اى! تا گره از مشكل ما بگشايى
اين همـــــه مــــــــا و منـــــى صـوفى درويش نمود
جلــــــــوه اى! تا من و ما را ز دلــم بزدايى
نيستم نيست، كه هستى همه در نيستى است
هيچم و هيچ ، كـــــه در هيچ نظــر فرمايى
پـــــى هـــــر كس شـــدم از اهل دل و حال و طرب
نشنيدم طــــــــرب از شــــاهد بزم آرايى
عـــــــاكف درگـــــــــــه آن پرده نشينم شب و روز
تا به يك غمزه او قطـــــره شود دريايى