اولين آسپرين

بقراط که پدر طب جديد خوانده مي شود بين سال هاي 460-377 قبل از ميلاد مي زيست. يادداشت هاي تاريخي به جا مانده از بقراط نشان مي دهد که او با استفاده از پودري که از پوست تنه و برگ هاي درخت بيد به دست مي آورد، درد و تب بيماران را تسکين مي داد. تا سال 1829 دانشمندان دريافتند که ترکيبي به نام ساليسين که در درخت بيد وجود دارد موجب تسکين درد مي شود. در سال 1828 يوهان باکنر استاد داروسازي دانشگاه مونيخ مقدار کمي بلور سوزني شکل، زرد رنگ و تلخ مزه را جدا کرد و آن را ساليسين ناميد. البته در سال 1826 دو ايتاليايي به نام هاي بروگناتلي و فونتانا، ساليسين را به دست آورده بودند ولي ساليسين آنها بسيار ناخالص بود.
يک شيميدان فرانسوي به نام هانري لرو براي اولين بار بلور ساليسين را استخراج کرد و يک شيميدان ايتاليايي به نام رافائل پيريا اسيد سالسيليک خالص را به دست آورد. ولي مشکل اين بود که اين دارو بايد وارد معده مي شد در نتيجه بايد به دنبال ترکيبي بودند تا حالت اسيدي آن را خنثي کند. يک شيميدان فرانسوي به نام چارلز فردريک گرهارت در سال 1853 به اين ترکيب دست يافت و ساليسيليک اسيد را با سديم و استيل کلرايد خنثي کرد و استيل ساليسيليک اسيد به دست آورد ولي گرهارت تمايلي به فروش آن نداشت و کشف خود را رها کرد.
در سال 1899 يک شيميدان آلماني به نام فليکس هوفمان که براي شرکت باير کار مي کرد، دوباره فرمول گرهارت را به دست آورد مقداري از آن را ساخت و به پدرش که از درد آرتروز رنج مي برد، داد. فليکس هوفمان شرکت باير را متقاعد کرد که اين دارو را بفروشد و بالاخره آسپرين در 27 فوريه سال 1900 به ثبت رسيد. آسپرين ابتدا به شکل پودر فروش مي رفت و سپس در سال 1915 اولين قرص آسپرين وارد بازار شد.
منبع: ماهنامه دنياي سلامت
/خ