معرفی آلو بخارا و خواص درمانی آن

درختان آلو بر اثر کشت‌های متوالی و نژادهای مختلفی که با هم پیوند زده شده‌اند، میوه‌های آنها از نظر شکل، ابعاد و رنگ متفاوت شده است و نام‌های انواع آن در بسیاری از نواحی آلو بخارا، آلو زرد و آلوسیاه می‌باشد. در اینجا به نام علمی و مشخصات مربوط به یک نوع از آلوها با نام آلو بخارا اشاره شده است.

نام علمی:

Prunus domestica L. var insititia Bailey می‌باشد. نام‌های دیگر آن به فارسی، عربی و در کتب طب سنتی، آلو بخارا، آلو ترش و اجاص نامیده شده است.

تیره گیاه:

گل سرخ Rosaceae

نوع گیاه:

درخت

مشخصات ظاهری:

درختی است به ارتفاع حدود 5 متر گاهی موارد بیشتر و به مرور زمان هرچه درخت مسن‌تر می‌شود تنه‌ی آن تیره رنگ و ترک‌هایی روی آن ظاهر می‌شود. پوست ساقه‌های درخت، صاف و رگه‌های قرمزی روی آن دیده می‌شود. برگ‌های آن بیضی شکل، قوسی و دندانه‌دار هستند. گلهایش درشت، سفید و دمگل‌دار، میوه‌اش تخم مرغی شکل یا کروی، رنگ میوه سیاه در مواردی مایل به بنفش و هسته میوه تخم مرغی شکل مایل به پهن و چسبیده به گوشت می‌باشد.

طبیعت میوه:

طبق نظر حکمای طب سنتی طبیعت آن سرد و تر می‌باشد.

رویش جغرافیایی:

در اغلب کشورها و در ایران بیشتر در استان‌های شمالی، کرمانشاه و فارس کاشته می‌شود.

ترکیبات شیمیایی و مواد موجود در

میوه و هسته:
انرژی، قند، هیدرات‌های کربن، موادد پکتیک، اسید مالیک، اسید سیتریک، اسید سوکسینیک، اسید سالسیلیک، آب، پروتئین، چربی، کلسیم، آهن و ویتامین‌های PP, C, B2, B1, A در آن مشخص شده است. در هسته اسید سیانیدریک وجود دارد به همین دلیل مغز هسته آلو، تلخ، سمّی و خوردن آن خطرناک می‌باشد.

بخش مورد استفاده:

میوه

نحوه مصرف:

معمولاً میوه‌ی رسیده به صورت خام یا پخته مصرف خوراکی داشته و روش‌های مصرف مختلف دیگری نیز دارد.

خواص درمانی:

خنک کننده و کاهنده فشار خون، ملین و تخلیه کننده کیسه صفرا و مواد صفراوی بدن، ضد چسبندگی پلاکت‌ها و خون‌ساز، حفاظت کننده از مغز و کاهنده قند و چربی خون، تنظیم کننده عادت ماهیانه و قطع کننده ترشحات سفید رنگ مهبلی، آرام‌بخش و آنتی‌اکسیدان می‌باشد. استفاده از آلوی پخته شده ضد آلرژی، برطرف کننده جوش و رفع کننده کک مک‌های صورت است. آلو بهترین، طبیعی‌ترین و بی‌خطرترین دارو برای رفع یبوست و درمان بواسیر می‌باشد.

تذکّر:

مغز هسته آلو بخارا، تلخ و سمّی است و به دلیل وجود اسید سیانیدریک در آن خطرناک می‌باشد.
منبع مقاله :
صانعی، صمصام؛ (1395)، طبّ الصمصام -آشنایی با بیش از 400 نوع از گیاهان دارویی- (جلد دوم)، تهران: انتشارات حافظ نوین، چاپ اول.